meşel yandırmışdılar ve onun alovu yavaş-yavaş gözlerine qalxırdı…
– Çox sağ ol, Ravik! – dedi. Bir az ara verenden sonra onun üzüne baxa-baxa soruşdu: – Sen meni unutmayacaqsan?
– Niye soruşursan?
– Meni gözleyeceksen? Meni unutmayacaqsan?
– Mene ele gelir, bunun çox da qorxusu yoxdur. Tecrübe özü gösterdi…
– Çox sağ ol! – Joan tamam deyişmişdi.
«Gör ne tez teselli tapdı! Niye de tapmasın?! Ele bilir burada qalmasa da, arzusuna çatdı…»
Joan onu öpdü:
– Bele olacağını bilirdim, – dedi. – Sen başqa cür ola bilmezdin! İndise gedirem! Ötürmek lazım deyil, özüm gederem!
Qapıya çatanda dayandı.
– Bir de gelme, Joan! Heç neyi de özüne derd eleme! Qorxma, sene heç ne olmaz!
– Yaxşı, gecen xeyre qalsın, Ravik.
– Xeyre qarşı, Joan.
Ravik işığı yandırdı. «Sen başqa cür ola bilmezdin!» Üşürgelendi. «Bütün qadınların xemresi gille qızıldan, yalanla rezaletden, riya ile çılpaq heqiqetden tutulub!» – deye üreyinden keçirdi. Gedib pencerenin qabağında oturdu. Aşağıdan yene hezin, yekneseq ağlaşma sesi gelirdi. Erine hemişe xeyanet etmiş bir qadın indi onun ölümüne acıyırdı... Belke de, dinleri teleb etdiyi üçün bele ağlayırdı... Ravik teeccüblendi ki, ne yaxşı özünü çox da bedbext hiss elemedi...

XXIII


– Men yene qayıtdım, Ravik! – Bu sözleri Ket Heqstrem deyirdi.
O, «Lankaster» mehmanxanasındagı otağında oturmuşdu. Çox arıqlamış, derisinin altında et deyilen şey qalmamışdı. Sanki, onu zerif bir aletle deşib hamısını çıxarmışdılar. Bütün ezeleleri görünürdü. Derisi ipek kimi idi, deyerdin, indice deşilecek..,
– Men ele bilirdim, siz indi Florensiyada, ya da Kanndasınız, Ket! Ya da çoxdan Amerikaya getmisiniz...
– Bütün vaxtı Florensiyada olmuşam. Fezolada qalırdım. Axırda döze bilmedim. Yadınızdadırmı, sizi de tovlayıb aparmaq isteyirdim? Deyirdim, kitablar, soba, geceler, sakitlik... Kitablar da, soba da var idi. Sakitlik ise... Hetta Fransiska fon Assinin şeheri de ses-küylü idi,

<< 1 ... 248 249 [250] 251 252 ... 402 >>