getdim. Qara taun bezilerini yaxalaya bilmeyib. O da hemin adamlardan biridir...
Ravik dinmeyib onun daha ne deyeceyini gözledi. Ket stolun üstündeki mirvari muncuğu götürüb elinde oynatmağa başladı. Nazik, uzun barmaqların arasında gezişen mirvari deneleri qiymetli daş-qaşa benzeyirdi.
– İndi men ömrü boyu dinclik axtaran yehudiye oxşayıram. Ancaq, deyesen, pis vaxtda başlamışam, onu heç yerde tapmaq olmaz. Bir azca burada qalıb...
Ravik mirvari denelerine baxdı. Onlar, qişasına yad toxum – balaca bir qum denesi düşmüş kelek-ötür, bomboz tekhüceyrelerden yaranmışdı. Tesadüfi qıcıqlanmadan zerif bir gözellik yaranmışdı. «Bu da bir hikmetdir», – deye üreyinden keçirdi.
– Siz ki Amerikaya getmek isteyirdiniz, Ket? Kimin Avropadan çıxmaq imkanı var, elden vermesin, gerek. Onsuz da burada heç ne eleye bilmeyeceksiniz.
– Qovursunuz?
– Xeyr! Axırıncı defe özünüz demediniz ki, işlerinizi qaydaya salandan sonra Amerikaya gedeceksiniz?
– Beli, dedim. Ancaq indi istemirem. Hele yox... Bir az burada qalacağam.
– Paris yayda çox isti olur, adam heç döze bilmir.
Ket muncuğu stolun üstüne qoydu:
– Xeyr, axırıncı yay ele olmaz...
– Axırıncı?
– Beli, bu, menim axırıncı yayım olacaq.
Ravik susdu. «Göresen, bilirmi? – deye fikirleşdi. – Fiolo ona ne deyib?»
– «Şehrizad»da işler nece gedir? – Ket birden soruşdu.
– Çoxdan ora getmemişem. Morozov deyir ki, her axşam dolu olur. İndi bütün gece restoranları beledir.
– Yayda da?
– Beli, yayda da! Adeten, bu vaxtlar bütün eylence yerleri bağlanardı... Gözlemirdiniz?
– Xeyr, gözleyirdim. Hamı son nefesinde heyatdan nese qoparmaq isteyir.
– Eledir.
– Meni ora aparacaqsınız?
– Elbette, Ket, ne vaxt isteseniz! Ele bilirdim, ora daha xoşunuza gelmir.
– Men de ele bilirdim, ancaq fikrimi deyişdim. Men de bacardıqca nese qoparmalıyam.
Yene Ketin üzüne baxdı:
– Yaxşı, – dedi, – ne vaxt isteseniz, apararam.
Ravik durdu. Ket onunla qapıya kimi geldi. Yaman arıqlamışdı... Qurumuş derisi ipek kimi idi ve adama ele gelirdi

<< 1 ... 250 251 [252] 253 254 ... 402 >>