ki, el vursa, xışıldayar. Gözleri dupduru idi, evvelkinden de iri görünürdü. Sümüyü çıxmış heraretli elini Ravike uzatdı:
– Niye onda xesteliyimi özüme demediniz?–Bunu ele saymazyana dedi ki, ele bil, çöldeki havanı soruşurdu.
Ravik diqqetle onun üzüne baxdı, amma dinmedi.
– Dözerdim...–Ketin yanaqlarına xefif, kinayeli bir tebessüm qondu. Ancaq bu kinayede inciklik elameti yox idi.– Helelik, Ravik!

Medesi kesilmiş kişi öldü. Düz üç gün zarıdı. Daha morfi de kömek elemirdi. Ravik de, Veber de bilirdi ki, ölecek. İsteseydiler, onu üç gün bele ezab çekmeye qoymazdılar. Ancaq elemediler, çünki bu dünyada bir din var idi ve hemin din de bütün bendeleri sevmeyi nesihet edir, onların ezablarını qısaltmağa qoymurdu ve bir qanun da onu müdafie edirdi...
– Qohumlarına teleqram vurdunuz?–deye Ravik soruşdu.
– Qohumu yoxdur,–Veber cavab verdi.
– Bir simsarı da yoxdur?
– Heç kesi yoxdur.
– Heç kesi?
– Heçce kesi! Qulluqçusu gelmişdi. Heç kesle mektublaşmırmış, tekce univermaq kataloqları, alkoqolizm, verem, zöhrevi xestelikler ve s. haqqında tibbi bülletenler alırmış. Gedib-geleni de yox imiş. Teşrihin, bir de dörd heftelik xestexananın haqqını qabaqcadan vermişdi. Ancaq iki heftesi artıq qaldı. Qulluqçu deyirdi ki, kişiye özü baxırmış ve buna göre de her şeyini ona söz veribmiş. İki heftenin pulunu da geri isteyirdi. Guya, ona ana evezi olubmuş. Kaş bu ananı özünüz göreydiniz! Deyirdi ki, ona xerci çox çıxıb, menzil kiresini de verib. Dedim ki, o, her şeyin pulunu burada evvelceden verdi, göresen, menzil haqqını niye bele elemeyib?! Bir de ki polis her şeyi aydınlaşdıracaq. Ağzına geleni mene dedi...
– Pul adamı hansı yola salmır ki!
Veber güldü:
– Lazımi yerlere xeber vererik, qoy her şeyi aydınlaşdırsınlar, defn işini de teşkil etsinler.
Ravik medesi kesilmiş qohum-eqrabasız kişiye nezer saldı. O, hereketsiz uzanıb qalmışdı, üz-gözü ele hala düşürdü ki, onu otuz beş illik heyatında görmemişdi. Son nefesinde qıc olan sifetinden ecelin boz üzü yavaş-yavaş baş

<< 1 ... 251 252 [253] 254 255 ... 402 >>