qaldırırdı. Üzündeki başqa ifadeler getdikce eriyir, ölüm nişanesi çekilir, onların yerine asta-asta, sessiz-semirsiz ebediyyet nişanesi qonurdu. Birce saatdan sonra üzünde tekçe hemin nişane qalacaqdı...
Ravik palatadan çıxdı. Dehlizde növbetçi tibb baçısı ile rastlaşdı. Qız yenice gelirdi.
– On ikinci palatadakı cenab öldü. Yarım saat bundan qabaq geçinib, daha növbe çekmek lazım deyil...–Diqqetle qızın üzüne baxandan sonra soruşdu:–Size bir şey vermedi?
Qız tereddüd eledi:
– Xeyr... Çox qaradinmez adam idi... Axır zamanlar heç kelme de kesmirdi.
– Ededir, danışmırdı.
Tibb bacısı her şeyin qedrini bilen evdar qadınlar sayağı Ravike baxdı:
– Qeşeng bir nesesseri vardı. Hamısı da gümüş! O qeder zerif idi ki, kişilere yaraşmazdı. Esl qadınların malı idi...–dedi.
– Bunları ona demediniz?
– Bir defe dedim. Çerşenbe axşamı bir az sakitleşmişdi, onda söhbet saldım. Ancaq dedi ki, gümüş kişilere de yaraşır. Qeşeng de diş şotkaları var idi. Eleleri indi tapılmır. Özge heç ne demedi...
– Gümüş polise qaldı. Qohum-eqrebası yox imiş...
Qız başını terpetdi:
– Heyif! Gümüş qaralacaq! İşletmeyende, diş şotkaları da xarab olur. Onları yaxşı-yaxşı yumaq lazım idi...
– Düz deyirsiniz, heyif oldu. Gerek, size vereydi. Heç olmasa, kimise sevindirerdi...
Qız minnetdarlıq hissi ile gülümsedi:
– Eybi yoxdur. Onsuz da bilirdim ki, heç ne vermeyecek. Ölüm ayağında olanlar tesadüfi hallarda nese bağışlayar. Ne verse, sağalanlar verir. Can üste olanlar öleceyine inanmırlar, ona göre de heç ne vermirler. Bezileri de acıqla vermirler. Siz tesevvür ede bilmezsiniz, cenab doktor, ölenler yaman dehşetli olurlar. Ölmemişden qabaq adama ele sözler deyirler ki!
Qızın uşaq üzü kimi allanmış üzü saf ve aydın idi. Etrafında baş veren hadiseler onun balaca dünyasına aid olmayanda vecine deyildi. Ölüm ayağında olanlar onun üçün ya erköyün, ya da yetim uşaq kimi idi. Canlarını tapşırana qeder onlara qulluq edir, sonra tezeleri gelirdi. Bezileri sağalır, yaxşılığın evezini çıxır,

<< 1 ... 252 253 [254] 255 256 ... 402 >>