bezileri heç ne vermir, bezileri de ölürdü. Dünyanın işi bele idi, üreye salmağa deymezdi. Mağazalarda, «Bonmarşe»de qiymetlerin beş faiz düşüb-düşmeyeceyi, janın öz xalası qızı Anne Kübüre ile evlenib-evlenmeyeceyi bundan vacib idi... «Yaxşı da eleyir, – Ravik üreyinden keçirdi, – bu balaca alem onu çalxanan dünyadan qoruyur. Yoxsa axırı hara gedib çıxardı?!»

«Zefer» kafesinin qabağında oturmuşdu. Gece tutqun, buludlu, ancaq bürkülü idi, lap uzaqlarda şimşek de çaxırdı. Küçelerde iyne atsaydın, adam elinden yere düşmezdi. Başına mavi atlazdan şlyapa qoymuş bir qadın gelib onun yanında oturdu.
– Mene bir qedeh «Vermut» alarsan? – deye soruşdu.
– Alaram! Ancaq içen kimi aralan, adam gözleyirem.
– Ne olar, bir yerde gözleyerik.
– Aralansan, yaxşıdır. Gözlediyim qadın idman sarayının boksçusudur.
Qadın gülümsedi. Üz-gözünü ele boyamışdı ki, tebessümü tekce dodaqlarında hiss olunurdu, qalan yerlere, sanki, ağ maska taxılmışdı.
– Menimle gedek, – dedi, – qeşeng menzilim var... Sene bir kef vererem ki...
Ravik başını buladı, cibinden bir beşfranklıq çıxarıb stolun üstüne atdı:
– Götür! Xoş getdin! Salamat qal!
Qadın pulu götürdü, onu qatlayıb corabının boğazına qoydu.
– Xiffet eleyirsen?
– Yox.
– Onun dermanı mende! Qeşeng bir refiqem var, lap sütüldür...– Bir az ara verdi. – Döşleri Eyfel qüllesi kimidir!
– Gelen defe...
– Özün bil...– Qadın durub bir-iki stol o terefde oturdu. Yene Ravike sarı boylandı, sonra bir idman qezeti alıb, xeberleri oxumağa başladı.
Ravik diqqetle stolların arasında gezişen axına baxırdı. İçeride orkestr Vyana valsları çalırdı. Bir deste cavan homoseksualist hay-küyle, bir-birine naz sata-sata gelib qonşu stolda oturdu. Lap son debde saqqal buraxmışdılar, eyinlerindeki penceyin çiyinleri enli, beli ise dar idi.
Bir qız yanında dayanıb, üzüne baxırdı. Çox tanış gelirdi, ancaq yadına sala bilmirdi. Qız ömrü boyu taleyinden şikayetlenen fahişelere oxşayırdı...
– Tanımadınız? – deye o soruşdu.
– Elbette, tanıdım, – deyen

<< 1 ... 253 254 [255] 256 257 ... 402 >>