Ravik, eslinde, onu tanımamışdı. – Necesiniz?
– Yaxşıyam. Ancaq, deyesen, tanımadınız.
– Ad yadımda qalmır, amma tanıyıram. Çoxdan görüşmemişik...
– Beli... Onda Bobonu yaman qorxutdunuz!–Qız gülümsedi.–O vaxt heyatımı xilas etdiniz, indise tanımırsınız...
Bobo... Heyatımı xilas etdiniz... Mamaça... İndi yadına düşdü.
– Lüsyensiniz, – dedi – Elbette, tanıdım! Onda xeste idiniz, indise sağlam adam... Ona göre çaşdım.
Lüsyenin kefi açıldı:
– Doğrudur! Hamısı yadınızda imiş. Mamaçadan alıb gönderdiyiniz yüz franka göre sağ olun.
– He, yadıma düşdü... – Madam Buşeden ala bilmeyende öz cibinden göndermişdi. – Heyif ki, hamısını ala bilmedim.
– Bes eledi. Men ümidimi tamam üzmüşdüm.
–Yaxşı, Lüsyen, menimle bir şey içersiniz?
Qız başını terpedib çekine-çekine oturdu:
– Meden suyu ile bir qedeh «Çinzano» içerem.
– İşleriniz necedir, Lüsyen?
– Çox yaxşı!
– Yene de Bobonun yanında qalırsınız?
– Elbette! Ancaq o, indi tamam deyişib, yaxşılaşıb.
– Ela!
Soruşmağa özge heç ne qalmadı. Balaca toxucu qız balaca bir fahişeye çevrilmişdi. Ravik onu ele buna göre sağaltmışdı. Bobo da müaliceni davam etdirmişdi. Uşaq sarıdan çekeceyi qalmamışdı. Fahişe olmaq üçün bir sebeb de bu idi. Hele yenice başlayırdı ve ondakı uşaq sadelövhlüyü yaşlı şorgözleri özüne çeke bilirdi. Ele bil, çox işlenmemiş çini qab idi, şiresi hele tökülmemişdi. Lüsyen lap quş kimi duruxa-duruxa içirdi, gözleri ile kimise axtarırdı. Kederli sehne olsa da, çox teessüflenmeye deymezdi. Adice bir heyat parçası idi, yavaş-yavaş keçib gedirdi...
– Taleyinden razısan, Lüsyen?
Qız başını terpetdi. Ravik gördü ki, o, doğrudan da, razıdır. Her şey ona tebii görünür, heç neyi böyüdüb özüne derd elemirdi...
– Teksiniz?.
– Tekem, Lüsyen.
– Bele bir gecede?
– Beli.
Qız ürkek-ürkek ona baxıb gülümsedi:
– Men boşam, – dedi.
«Mene ne olub? – Ravik üreyinden keçirdi. – Ne köke düşmüşem ki, her yeten fahişe mene mehebbet sedeqesi teklif eleyir?!»
– Sen uzaqda olursan, Lüsyen, menimse vaxtım azdır.
–

<< 1 ... 254 255 [256] 257 258 ... 402 >>