min evvel yaşamış fironlar daşa dönmüşdü. Bezileri oturmuş, bezileri de ayaq üste dayanmışdı ve qranit gözleri deste-deste gezişen telebelere, başlarında debden düşmüş şlyapa olan qadınlara, darıxdıqlarından bura gelen yaşlı kişilere zillenmişdi. Burada toz, meyit, ebediyyet qoxusu bir-birine qarışmışdı...
Yunan pavilyonundakı gözellik ilahesi Veneranın heykeli önünde ona oxşarı olmayan qızlar dayanıb nese pıçıldaşırdı. Ravik ayaq saxladı. Misirlilerin qranitinden, yaşıl renge çalan siyenitlerinden sonra yunanların mermeri adama zerif dekadent tesiri bağışlayırdı. İnce naxışlarla işlenmiş Venera memnun-memnun çimen evdar qadına benzeyirdi. Qenirsiz gözel idi ve özünü büsbütün unutmuşdu. Güneş Allahı Apollon ise görkeminden homoseksualiste oxşayırdı, gerek, idmanla çox meşğul olaydı. Heykellerin hamısını zallara qoymuşdular, onları öldüren de bu idi. Ancaq hemin zallar misirlilere heç ne eleye bilmirdi, çünki onlar ele ilkinden qebir ve serdabeler üçün düzeldilmişdi. Yunanlara ise güneş, hava, Afinanın qızılı şefeqlerine belenmiş sütunlar lazım idi...
Ravik heykellere baxa-baxa ireliledi. Pillekenli böyük zal qurtarmaq bilmirdi. Birden lap hündürde zefer ilahesi Nike göründü...
Onu axırıncı defe gördüyü vaxtdan çox keçmişdi. Onda hava tutqun idi ve bu mermer heykel diqqeti o qeder de celb elemirdi; muzeyin penceresinden süzülen qış güneşinin solğun şüaları zefer ilahesini, sanki, üşüdürdü, ona göre de büzüşmüşdü. Ancaq indi pillekenin başında, mermer gemi tesvirinin üstünde dayanmışdı, projektorların gur işığı düz üstüne düşürdü, o da par-par parıldayırdı, qanadlarını germişdi, ele bil, külek onun paltarını bir az qabağa eyilmiş bedenine sıxmışdı ve deyerdin, indiçe uçacaq. Adama ele gelirdi ki, onun arxa terefinde şerab rengli Salamina denizi uğuldayır ve başı üstündeki semanın üzüne qara mexmerden hesret perdesi çekilib...
Bu zefer ilahesi exlaq normalarından bixeber idi, heç bir derd-ser de tanımırdı. Tanıdığı bir qelebe idi, bir de meğlubiyyet ve onların da

<< 1 ... 256 257 [258] 259 260 ... 402 >>