arasında, demek olar ki, ferq görmürdü. Adamın ağlını çaşdırmır, ancaq «gel-gel» deyirdi. Cazibedar deyildi, ancaq «durma, gel» deyirdi. Heç neyini de gizletmirdi, ancaq eli ile eyib yerini örterek, hamını mehz ora baxmağa mecbur eden Veneradan çox çelb edirdi. O, quşlarla, gemilerle, külekle, dalğalarla, üfüqle qohum idi... Yurdu-yuvası yox idi onun!
«Yurdu-yuvası yoxdu... – Ravik üreyinden keçirdi. – Heç lazım da deyil. Bütün gemiler ona yurd-yuva olub. Bütün müharibe ve qehremanlıq meydanları, hetta yenilende bele ona yurd-yuva olub! Teki ümidini itirmesin! O tekce zefer ilahesi deyil, hem de müxtelif maceralar ve bir de qılıncı qınına qoymayan mühaçirlerin ilahesidir».
Yan-yöresine baxdı. Zalda heç kes qalmamışdı. Telebeler de, ellerinde «beledçi» zalları dolaşan adamlar da evlerine getmişdiler. Beli, evlerine! Bes o? Yurdsuz-yuvasız bir adamın evi, uzaqbaşı, kiminse heyecanlı qelbinin bir guşesi olardı ve çox çekmezdi ki, o da uçub-dağılardı... Vetensiz adamın qelbine qonan mehebbetin ona tam hakim kesilmesinin, üreyini şan-şan elemesinin sebebi de ele bu deyildimi? Ele buna göre de mehebbetden uzaq qaçmağa çalışmırdımı? Bu mehebbet de el çekmeyib onun dalınca düşmedimi? Axırda da tapıb diz çökdürmedimi? Yox, duruş getire bilmedi, çünki qerib ölkenin sürüşken buzu doğma torpağın etibarlı ağuşu deyildi...
Gözleri neyise aldı. Balaca, ağ bir şey idi, uçurdu... Gördü ki, kepenekdir. Deyesen, açıq qapıdan girmişdi. Belke de, Tüleri parkındakı qızılgüllerin isti qoynunda mest ola-ola yatarken sevgililerin pıçıltısına seksenib oyanmışdı, öyreşdiyi güneş işığına benzemeyen gur lampa işıqları gözlerini qamaşdırmış, o, özünü ora-bura vurmağa başlamış, axırda muzeyin çox da işıqlı olmayan girişini sığınacaq bilib, içeri girmişdi. İndi ise tezlikle öleceyi bu böyük zalda inadla vurnuxur, çıxmağa yol axtarırdı. Ancaq bir azdan yorulacaq, ya karnizin üstüne, ya pencerenin qabağına, ya da lap yuxarıda işıq saçan ilahenin çiynine qonub yatacaq, seher oyanan kimi

<< 1 ... 257 258 [259] 260 261 ... 402 >>