leçeklerine qonub şire yığmaq üçün gül – heyat axtaracaq, ancaq tapa bilmeyecek ve belelikle, axşam düşecek, o, yene yorulacaq, minillik tarixi olan mermerin üstünde yatacaq, getdikce zeifleyecek ve günlerin bir günü zerif caynaqları boşalacaq, vaxtsız xezan vurmuş yarpaq kimi yere düşecek...
«Sentimentallığa bax! – Ravik üreyinden keçirdi. – Zefer ilahesi ve didergin düşmüş kepenek! Ne ucuz benzetmedir! Ancaq adamın qelbini daha çox riqqete getiren bu ucuz şeyler – ucuz benzeyişler, ucuz hissler, ucuz sentimentallıq deyilmi? Bes onları ucuzlaşdıran ne idi? Onlardakı aydın heqiqetmi? Bıçaq sümüye dayananda özünü kübarlara benzetmek arzusu yaddan çıxır!»
Kepenek alaqaranlıq qübbede gözden itdi...
Ravik muzeyden çıxdı. Bayırın isti havası üzüne vurdu, ele bil, ilıq su ile dolu vannaya girdi. Dayandı. Ucuz hissler! İndi özü ucuzların ucuzu deyildimi? Uzaq-uzaq esrlerin kölgesi qonmuş böyük heyete baxdı ve birden ona ele geldi ki, kim ise baş-gözünü yumruqlayır. Az qaldı, bu yumruq seline tab getirmeyib sendelesin. Qanadlarını germiş dümağ Nike gözleri önünden hele çekilmemişdi, ancaq onun arxasından, qaranlıqlardan başqa bir qadın sureti de baş qaldırmışdı. Gah ucuz, gah da qiymetli görünen bu suret onun xeyalını ele çaşdırmışdı ki, ele bil, ipek Hindistan örpeyi tikanlı qızılgül kolunun üstüne düşmüşdü: sen dartırsan, o qopmur, tikanlar qızılı renge çalan ilmeleri berk-berk tutub buraxmır ve onlar bir-birine ele sarmaşıb ki, gözün tikanlı budaqlarla işıldayan sapları seçe bilmir...
Suret! Suret! O gelende kim soruşur ki, ucuzdur, ya qiymetli, birdefelikdir, ya mindefelik?! Gelmemişden qabaq ne qeder isteyirsen, soruş! Ancaq ele ki gelib seni tapdı, bütün suallar qurtarır. Gelib seni esir eleyen de mehebbetin özü olur, daha tesadüfen onun adını daşıyan adam yox! Al-elvan xeyal dünyasının kor elediyi adam yaxşını pisden seçe bilermi? Mehebbet hara, ölçü hissi hara...
Qalın duman, az qala, yerle göyü birleşdirmişdi. Sessiz çaxan şimşekler herden kükürd qoxulu bu

<< 1 ... 258 259 [260] 261 262 ... 402 >>