dumanı birce anlığa gecenin qaranlığından qoparırdı. İndice yağış yağacağını xeber veren bürkü sine-sine gelib evlerin damına qonmuşdu. Ravik, Rivoli küçesile üzüaşağı gedirdi. Mağazaların ayparaşekilli vitrinleri gur işığa belenmişdi. Küçede adam çox idn. Bir-birinin ardınca düzülmüş avtomobiller sayrışan zencir helqelerine oxşayırdı. «Men de bu minlerle adamın biriyem, – Ravik üreyinden keçirdi, – ellerim cibimde, axşam gezintisine çıxmış adamlarla daş-qaşlı, berbezkeli vitrinlerin yanından saymazyana keçib gedirem, ancaq damarlarımdan axan qan yene coşub, beynim dumanlanıb, her şeyi qarışdırır, ağı qara, qaranı ağ gösterir. Yanımdan keçen adamların elleri elime, paltarları paltarlarıma toxunur, üzüme yad baxışlar qonur, maşınların uğultusunu, adamların sesini eşidirem, bu qaynar heyatın gerçekliyini duyuram ve bilirem ki, men de hemin adamlardan biriyem. Ancaq özümü lap uzaqda, aydan da o terefde hiss edirem, sanki, uzaq bir planete düşmüşem, mentiqin, heqiqetin ünü oralara yetmir ve daxilimden gelen bir ses kiminse adını haraylayır. Bilirem ki, meni sehirleyen bu ad deyil, ancaq buna baxmayaraq, haraylayır, görür, cavab gelmir, yene haraylayır, bu defe de cavabı sükut olur. Bu sükutda neçe-neçe haraylar batıb, heç birine cavab çıxmayıb... Özü de bunu bilir, ancaq yene haraylayır. Bu haray vüsal gecelerinin, ölümün harayıdır, neşenin ve getdikce itirilen şüurun harayıdır, cengelliklerin, sehraların harayıdır! Bu haraylara min cür cavab taparam, ancaq heç biri men deyen olmayacaq, çünki o cavab menim imkanım xaricindedir, ona heç vaxt elim yetmeyecek...»
Mehebbet! Birce sözde gör neler gizlenir! Onda şehvet hissinden tutmuş müqeddes qelb çırpıntıları, adice aile qurmaq hevesi, vehşi ehtiras ve Yakobun melake ile tekbetek döyüşüne qeder her şey var! «İşe bax! – Ravik gede-gede düşünürdü. – Yaşım qırxı ötüb, neçe-neçe heyat mektebi keçmişem, gah yıxılmışam, gah durmuşam, heyat tecrübesi qazanmışam, bilik öyrenmişem, illerin süzgecinden keçmişem, berkimişem,

<< 1 ... 259 260 [261] 262 263 ... 402 >>