yaxşını pisden ayırmağı, soyuqqanlı olmağı öyrenmişem, ancaq heç vaxt mehebbet sorağında olmamışam, ona inanmamışam ve bilmemişem ki, ne vaxtsa gelib meni de tapacaq. İndi budur, gelib çıxıb ve heç bir heyat tecrübesi de kömek elemir, eksine, onu daha da qızışdırıb alovlandırır. Hisslerin alovunda qanlı-qadalı illerin qurumuş odunundan ve bir de qaxaca dönmüş arsızlıqdan başqa yaxşı yanan özge şey tapılarmı?!»

Ravik gedir, hey gedirdi... Qurtarmaq bilmeyen gece de onun addım seslerinden seksenirdi. Heç neye fikir vermirdi, elece gedirdi... Ne qeder getdiyini bilmedi ve bir de gözünü açıb görende ki, Rafael prospektindeki parka gelib çıxıb, o qeder de teeccüblenmedi..
Bu da Paskal küçesindeki ev! Bu da mertebeler ve getdikce qaranlığa qarışan evler... Bezilerinden işıq gelirdi. Joanın penceresini tapdı. Orada da işıq yanırdı, evdeydi. Kim bilir, belke de, yox idi, özü yana-yana qoymuşdu. Qaranlıq otağa girmekden zehlesi gedirdi. Özü de bele deyildimi? Eve yaxınlaşdı. Binanın qabağında xeyli maşın dayanmışdı. Onların içinde sarı rengli bir «Rodster» de vardı. Pis deyildi, yarış maşınlarına oxşadılmışdı. Belke de, «o»nun maşını idi. Esl aktyor malı idi. Qırmızı rengli deri oturacaqlar, teyyaredeki kimi içi lazımsız aletlerle dolu böyük qutu... Elbette, «o»nunku idi... «Qısqanmağa başlamışam? – deye teeccüble üreyinden keçirdi. – Onu tesadüfen ilişdiyi adama qısqanıram? Mene dexli olmayan birisine qısqanıram? Yox, adamdan üz döndermiş mehebbetin özüne qısqanmaq olar, daha onun yöneldiyi adama yox!»
Tezeden parka qayıtdı. Qaranlıqlardan gelen gül-çiçek qoxusu torpağın, şeh düşmüş yarpaqların etrine qarışmışdı. Bu etir ele güclü idi ki, adeten, tufanqabağı bele olardı. Boş oturacaq tapıb eyleşdi... «Yox, onu atmış qadının evinin qabağındakı oturacaqda eyleşib gözünü pencereye zilleyen gecikmiş meşuq men deyilem! Qelbinde baş qaldırmış arzuların yerinden oynatdığı adam men deyilem! Onları alt-üst elemeye gücüm çatar, ançaq neyleyim, özümle bacarmıram! Yox, indi

<< 1 ... 260 261 [262] 263 264 ... 402 >>