tarixin tekerini geri fırladaraq bir az bundan qabaq eyni şeyleri qulağıma pıçıldayan o sarışın ifriteni qaytarmaq üçün ömrümün yarısından keçmeye hazır olan axmaq men deyilem! Yox, lenet şeytana, burada miskin-miskin oturub qısqanclıqdan sarsılan, az qala, durub o sarı maşına od vurmaq isteyen de men deyilem!» Ciblerinde siqaret axtardı. Zeif gözerti... Göze görünmeyen tüstü... Havada odlu qövs cızaraq yere düşen gibrit çöpü… Niye yuxarı qalxmadı? Qalxsa, ne olardı? Hele gec deyildi, işıq yanırdı. Özünü, neçe lazımdırsa, ele de apara bilerdi. Niye gedib onu özü ile aparmadı? İndi her şey artıq aydın olandan sonra? Niye götürüb aparmadı, onun ayağını biryolluq bu evden kesmedi?
Qaranlıqlara baxdı... Ne xeyri olardı? Bir şey çıxardımı? Bes o biri? Başqasının üreyinden heç kesi, heç neyi, heç vaxt çıxarıb atmaq olmazdı... O gece, yanına gelende saxlasaydı, nece olardı? Niye bele elemedi?
Siqareti atdı... He, ona göre ki, bu geliş bes elemirdi... Ona göre... O, çox şey isteyirdi, o geliş bes elemezdi. Bundan sonra lap yene gelsin, qoy min defe gelsin, her şey unudulsun, izi-tozu qalmasın, xeyri yox idi, bes elemezdi... Çox qeribe, çox dehşetli olsa da, bes elemezdi... Çünki ne vaxtsa, nese düz getirmemişdi, ne vaxtsa onu qoynuna alıb alova dönderecek güzgüye tuş gelmemiş, yanından ötüb zülmet dolu bir boşluqda azmışdı ve indi hemin qığılcımı heç kes ile qaytarmaq olmazdı. Bir güzgü yox, lap min güzgü olsun, xeyri yox idi. Ola bilsin ki, bu güzgüler onun bir parçasını tutsun, ancaq ne xeyri, qaytara bilmeyeçekdir. O qığılcım çoxdandır mehebbetin sonsuz enginliklerinde xeyal kimi süzür, onun qoynunda dumanlı, qarışıq izler salırdı ve melum şeydir ki, o dumanlı yollar heç vaxt göy qurşağına dönüb, hesretinde olduğu zirvenin başına dolana bilmeyecek! Keçmişin sehirli alemi dağılmış, ümidler çilik-çilik olmuşdu ve qalan yalnız inilti-sızıltı idi...
Binadan bir adam çıxdı. Kişi idi. Ravik dikeldi. Sonra bir qadın da geldi. Neyese gülüşdüler. Onlar deyildi. Maşınlardan

<< 1 ... 261 262 [263] 264 265 ... 402 >>