birine oturub getdiler. Yene siqaret yandırdı. Onlar olsa, neyleyerdi? Joanı saxlaya bilerdimi? Ümumiyyetle, bu dünyada neyise tutub saxlamaq olardımı? Yox, uzaqbaşı xülyaları tutub saxlamaq olar... Ancaq xülyalar da bes ederdimi? Daha neyi saxlamaq olardı? Duyğuların altında gizlince coşan ömür burulğanından baş açan tapılarmı? Hiss ve duyğular onun boğuq uğultusunu masa, çıraq, veten, insan, mehebbet kimi varlıqlara çevirir... Uzaqbaşı, üreyine nese damır, neyise alatoran şekilde görürsen... Bu, bes deyildimi?
Yox, bes deyildi! O vaxt bes olardı ki, buna inanasan. Eger şübhe dalğası bülluru bir defe sındırıbsa, onu, uzaqbaşı, yapışdırmaq olar. Yapışdırıb, bir vaxt işım-işıl işıldayan büllurun sınıq parıltısına baxa-baxa özünü aldadarsan. Yox, heç neyi qaytarmaq olmaz, heç neyi ilkin şekline salmaq mümkün deyil. Heçce neyi! Hetta Joan bundan sonra qayıtsa da, evvelkinin eyni olmayacaq. Yapışdırılmış büllur kimi... O an keçib getmişdi, daha geri qaytara bilmezdin...
Keskin, dözülmez bir ağrı hiss eledi. Nese içini doğrayır, parça-parça edirdi. «İlahi, ilahi! Göreceyim günler var imiş! Mehebbet meni gör ne köke salıb! Dönüb özüme baxıram, ancaq xeyri yoxdur. Bilirem ki, indi qayıtsa da, bir vaxt yene itireceyem, ancaq qelbimdeki isteyi boğa bilmirem. Onu meyitxanadakı quru cesed kimi doğram-doğram eleyirem, ancaq men doğradıqca qızışır, canlanır. Bilirem ki, ne vaxtsa her şey sovuşub gedecek, yene xeyri yoxdur...»
Gözleri qamaşa-qamaşa pencereye baxdı ve birden-bire öz-özüne lap gülünc göründü, ancaq bunun da xeyri olmadı...
Şeherin başı üzerinde qefleten ildırım çaxdı, iri yağış damcıları yarpaqları döyecledi. Ravik ayağa durdu. Ele bil, küçelere gümüşü nur çilenirdi, yağış da astadan zümzüme eleyirdi. Üzüne deyen ilıq damlalardan xoşhallandı. Ve birden özüne gülünc görünmesi de, miskinliyi de, ağrıları da yadından çıxdı, birce onu bildi ki, yaşayır. Beli, o yaşayırdı! Yaşayırdı ve heyat da onu berke-boşa salırdı. Daha tamaşaçı kimi her şeye kenardan baxmırdı,

<< 1 ... 262 263 [264] 265 266 ... 402 >>