yene hissleri coşmuşdu, domna sobalarının buxarılarından çıxan alov kimi göylere pervazlanırdı. İndi ferqi yox idi, isteyir xoşbext olsun, isteyir bedbext, esas mesele o idi ki, yaşayırdı, yaşadığını da bütün varlığı ile duyurdu ve bu da ona bes idi!
Pulemyot ateşi kimi göylerden başına elenen yağışın altında dayanmışdı. Dayanıb da yağışa, tufana, denize, torpağa dönmüşdü ve göylerin şimşeyi indi onun beyninde çaxırdı. Kükremiş tebietin bir hissesine çevrilmişdi; indi her şey qarışmışdı, adların qoyduğu serhed götürülmüşdü, mehebbet de, çoşqun denizler de, evlerin damına qonmuş solğun ay işığı da, dalğaya benzeyen Yer küresi de bir olmuşdu, bütün bend-bere dağılmışdı, onun özü de bunlardan biri idi... Yaşamaq ve bu yaşamağı duymaq hissi xoşbextliyi de, bedbextliyi de boş giliz kimi uzaqlara atmışdı...
– Sen, ey göylerin işartısı! – Bu sözleri o, işıq gelen pencereye dedi, güldü ve güldüyünden de özünün xeberi olmadı. – Sen, ey gülüzlü melek! Yer üzünde senden de yaxşısı, gözeli, ağıllısı, mehribanı, etibarlısı, hessası olmasına baxmayaraq, qelbime ebedi hakim kesilen afet! Sen, ey taleyin bir gece yoluma çıxarıb ömrüme ebedi hekk elediyi tesadüf! Sen, ey çaylar kimi çağlayan, ürekleri dağlayan, menden xebersiz qelbime yol tapan qefil mehebbet! Sen, ey mende müqavimetden başqa heç neye rast gelmeyen, lakin bu müqavimeti sındırmayınca el çekmeyen ve sonra daha çox şeyler teleb etmeye başlayan melek, sene salamlar olsun! Heç inanmazdım ki, ne vaxtsa gelib senin penceren önünde bele dayanacağam. Yağış bedenimden sel kimi axır, ancaq o, senin ellerinden de, bütün bedeninden de heraretlidir, soyuqdur, yumşaqdır. Boynumu büküb dayanmışam, qısqanclıq hissi qelbimi didir, isteye-isteye, nifret eleye-eleye, heyran qala-qala, dua ede-ede seni arzulayıram, sene «sağ ol!» deyirem! Çünki göyden atdığın şimşek meni alovlandırdı! Bu bir parça şimşekden hamının qelbinde var! Sen menim qelbime heyat qığılcımı, ani bir alov saldın!
Men indi bu dünyaya mezuniyyete gelen,

<< 1 ... 263 264 [265] 266 267 ... 402 >>