arsız-arsız kimese cesaretle, rişxendle baxan meyit deyilem! Heç neye de bigane qalmıram! Ezab çeksem de, yaşayıram, heyat ne dese, onu da eleyirem, onun her tufanına da dözmeye hazıram. Qoy tanrı özü sene yar olsun, ey ürekden üreye qonan madonna, rumın lehcesinde danışan zefer ilahesi Nike! Ey şirin arzu ve yalançı xeyal, hansı Allahınsa sındırdığı güzgü, sen, ey heç neden xebersiz, min yaşa! Bunları senin özüne heç vaxt demeyeceyem, çünki insafsızsan, istifade eleyersen! Ancaq sen mene ne Platonun, ne de payızgüllerinin, ne qüdretli poeziyanın, ne de merhemet hissinin, ne düşkünlüyün, ne de böyük-böyük ümidlerin qaytara bilmeyeceyi bir şeyi qatardın! Bu, adice, menalı, çılpaq heyatdır! Hemin heyatı yaşamaq iki müharibenin arasındakı dövrde mene cinayet kimi görünürdü... Sene salamlar olsun! Seni min yaşa! Bunları bilmek üçün seni itirmeli idim! Bir de salamlar olsun!
Yağış göyün üzüne gümüşü perde çekmişdi. Kol-kos etri her yanı bürümüşdü. Cana gelmiş torpaq öz etri ile yağışa «sağ ol!» deyirdi. Üzbeüz evden kimse yüyüre-yüyüre gelib sarı «Rodster»in çadırını qaldırdı. Qoy kim olursa olsun, daha ferqi yox idi!
Gece düşmüşdü ve ulduzlardan elenen yağış daşa dönmüş şeherin xiyabanlarına, bağ-bağçalarına can verir, beher getirirdi. Milyon-milyon çiçekler, ağaclar al-elvan leçeklerini onun qabağına sermişdi ve o da çekinmeden özünü bu milyonların geniş açılmış qoynuna atır, lelek-lelek olmuş budaqların arası ile süzülerek torpağın derin qatlarına işleyir, milyon-milyon vüsal hesretli köklerin boynuna dolanırdı! Yağış da, gece de, tebiet de, boy atan kökler de öz işinde idi, ne dağıntı, ne ölüm, ne cani, ne müqeddes fürer, ne qelebe, ne de meğlubiyyet derdi çekirdi. Onlar her il bele idi, Ravik de bu gece onlara yoldaş olmuşdu... «Sen, ey piyale qönçe, sen, ey önümde açılan heyat, heyat, bir de heyat, xoş gelmisen! Tanrı sene yar olsun!»
Telese-telese bağlarla, güçelerle geri qayıdırdı. Heç dönüb arxaya da baxmır, ele hey gedir, gedirdi. Bir az sonra arı peteyi

<< 1 ... 264 265 [266] 267 268 ... 402 >>