kimi qaynaşan Bulon meşesi onu öz qoynuna aldı. Yağış ağacların yarpaq çetirlerini döyecleyir, onlar da, sanki, yellene-yellene ona cavab verirdi... ve birden Ravike ele geldi ki, cavanlaşıb, ömründe ilk defe qız yanına gedir...

XXIV
– Ne buyurursunuz? – Xidmetçi Ravikden soruşdu.
– Mene bir...
– Ne? – Ravik susurdu. – Sizi başa düşmedim, müsyö.
– Ne olursa olsun... Nese bir şey getirin...
– Bir qedeh «Perno» olar?
– Olar...
Ravik gözlerini yumub, tezeden yavaş-yavaş açdı. Kişi yerinde idi! Yox, bu defe yanıla bilmezdi...
Haake qapının ağzındakı stolun arxasında oturmuşdu. Tek idi, çörek yeyirdi. Stolun üstündeki gümüş mecmeyide iki bölünüb qızardılmış deniz xerçengi, içinde buz olan balaca vedrede ise bir şüşe «Şampan» şerabı vardı. Yanında dayanmış xidmetçi salata pomidor doğrayırdı. Ravik bunların hamısını ele aydın görürdü ki, deyerdin, hemin menzereni kimse gözleri önünde mumdan düzeldirdi... Haake şüşeni serin sudan çıxaranda barmağındakı üzüyü gördü. Qırmızı qaşına gerb çekilmiş bu üzük hem de şexsi möhür evezi idi. Dümağ koppuş eller de, hemin üzük de Ravike yaxşı tanış idi. İkisini de o celladlar «huşsuzlaşdırma» metoduna el atanda görmüşdü: huşu başından çıxanacan döydüler, sonra üzüne gur işıq salıb, ayıltmaq üçün bir vedre su tökdüler. Hemin anda Haake, şax paltarına su düşmesin deye, ehtiyatla geri çekildi, dümağ koppuş elini Ravike uzadaraq bic-bic güldü: «Bu hele muştuluqdur... Hele ne görmüsen ki... İndi o adları deyirsiniz, yoxsa davam eletdirek? Her şeye gücümüz çatar... Görürem ki, dırnaqlarınız da hele yerindedir...»
Haake başını qaldırdı ve düz Ravikin gözlerinin içine baxdı. Ravik gücle özünü saxlayıb yerinden terpenmedi. Qedehi götürüb bir qurtum aldı, baxışlarını birteher salat qabına teref dönderdi, sanki, onun, nece hazırlandığı ile maraqlanırdı. Haakenin onu tanıdığını deqiqleşdire bilmedi. Hiss etdi ki, birce anın içinde bütün küreyi suya

<< 1 ... 265 266 [267] 268 269 ... 402 >>