bir xeyli sakitce oturub qaldı. Eger, doğrudan da, Haake onu tanımışdısa, onda birce yolu qalırdı: özünü ele göstersin ki, guya, onu tanımayıb ve artırmadan izlesin.
Bir az sonra durub, telesmeden bayıra çıxdı. Demek olar ki, bütün stollar tutulmuşdu. Ravik dayanıb gözledi, stol boşalan kimi keçib oturdu. Buradan Haakenin stolunun yarısı görünürdü. Onun özünü ise göre bilmirdi... Ancaq, gerek, qalxdığını bileydi, tez dalınca çıxaydı. Bir qedeh «Perno» getirdib, pulunu da evvelceden verdi ki, istediyi anda dura bilsin...

– Ravik!–Lap yanında adını çekdiler. Ele diksindi ki, deyerdin, kimse ona qefil zerbe endirdi. Joan idi...
Gözünü döye-döye Joanın üzüne baxırdı.
– Ravik! – O, yene tekrar eledi. – Daha meni tanımırsan?
– Niye tanımıram?! – Onun gözleri Haakenin stolunda idi. Derinden nefes aldı. Hele vaxt var idi. – Joan! – O, gücle danışırdı. – Sen hara, buralar hara?
– Bu, ne sualdır? Her gün «Fuke»ye gelmeyen adam olar?
– Teksen?
– Tekem.
Gördü ki, Joan hele de ayaq üstedir, özü ise oturub. Tez ayağa durdu. İndi Haakenin stolunu göre bilirdi.
– Menim ayrı işim var, Joan...– Bu sözleri onun üzüne baxmadan, telese-telese dedi. – Ne olduğunu deye bilmerem. Ancaq senlik iş deyil, getmeyin meslehetdir.
– Getmeyeceyem,–Joan oturdu,–baxım, görüm, o, nece qadındır.
– Hansı qadın?–Ravik heç ne anlamadı.
– Gözlediyin...
– Qadın deyil.
– Bes nedir?
Joanın üzüne baxdı, dinmedi.
– Meni heç tanımaq istemirsen! – Joan şikayetlendi.– Qovursan! Özün de heyecanlısan. Bilirem, kimise gözleyirsen... Qoy görüm, kimdir...
«Qehve içmeyi de beş deqiqe çeker, – Ravik üreyinden keçirdi. – Ya da on, on beş deqiqe... Sonra da bir siqaret çekecek. Yeqin, siqaret çeker...»
Gerek, o vaxta qeder Joanı birteher başından eleyeydi.
– Yaxşı, – dedi, – öz işindir! Ancaq get, başqa stolda otur.
Joan cavab vermedi. Gözleri parıldadı, rengi tutuldu.
– Qadın gözlemirem... Lenet şeytana, lap tutaq ki, qadın gözleyirem, bundan sene ne? Gülünc olma, Joan, özün bir aktyorla

<< 1 ... 267 268 [269] 270 271 ... 402 >>