kefdesen, meni de başqasına qısqanırsan.
Joan dinmedi. Gözlerini Ravik baxan semte çevirdi, onun kime baxdığını müeyyenleşdirmek istedi.
– Qurtar, Joan!
– O da özüne başqasını tapıb?
Ravik ne fikirleşdise, birden oturdu. Haake onun artırmaya çıxacağını eşitmişdi ve eger, doğrudan da, tanımışdısa, onun artırmada oturduğunu bilmek üçün mütleq gelmeli idi... Ele ise qadınla oturmağı yaxşı idi, daha tebii görünerdi.
– Yaxşı, – dedi, – qal! O dediklerinin de hamısı boş şeydir. Bir azdan durub gedeceyem. Meni taksiye qeder ötürersen, ancaq seni aparmayacağam, razısan?
– Niye bele müemmalısan?
– Müemmalı deyilem. Burada bir kişi var, çoxdandır onu görmürdüm. İndi onun harada yaşadığını öyrenmek isteyirem, vessalam...
– Qadın deyil?
– Yox, kişidir... Özge heç ne deye bilmerem. – Xidmetçi onlara yaxınlaşdı.– Ne içeceksen?– deye Ravik soruşdu.
– Kalvados.
– Bir qedeh kalvados getirin!
Xidmetçi ayağını sürüye-sürüye getdi.
– Özün içmirsen?
– Yox, men bunu içirem.
– Heç bilirsen, herden sene nece nifret edirem?
– Olan şeydir!–Ravik Haakenin stoluna baxdı. «Şüşeye bax,–deye üreyinden keçirdi,–titreyir, ele bil, harayasa axıb gedir... Küçe de, stollar da, adamlar da bu tutqun şüşenin içindeki bulanıq meyve şiresinde üzürler...»
– Sen buz kimi soyuqsan, xudpesendsen!
– Joan, bunu başqa vaxt ayırd ederik...
Xidmetçi qedehi getirib onun qabağına qoyanda Joan susdu. Ravik o deqiqe kalvadosun pulunu verdi.
– Meni bu güne salan sen oldun!–Joan, sanki onu döyüşe çağırırdı.
– Bilirem...–Birce anlığa Haakenin qend götüren koppuş elini gördü.
– Sen! Tekce sen oldun! Heç vaxt meni sevmedin, mehebbetimle oynadın, ele ki gördün vurulmuşam, saya salmadın!
– Düz deyirsen...–Ravik onun üzüne baxmadan tekrar eledi. – Her şey sonradan deyişdi.
– He, sonra... sonra... her şey bir-birine qarışdı. Onda da gec idi... Sen, sensen günahkar!
– Bilirem...
– Menimle bu cür danışma! – Hirsinden Joanın rengi avazıdı. – Heç mene qulaq da asmırsan!
– Asıram...–Ravik onun üzüne

<< 1 ... 268 269 [270] 271 272 ... 402 >>