baxdı. Danışmaq lazım idi, nese demek lazım idi. Ne olursa olsun, ferqi yox idi...
– Aktyorunla söze gelmisen?
– He!
– Keçib geder...
Qapı terefden mavi tüstü qalxırdı. Xidmetçi yene qehve süzdü. Haake, deyesen, telesmirdi.
– İstesem, «yox» deyerdim. İstesem, deyerdim ki, tesadüfen buradan keçirdim. Ancaq tesadüf deyil, seni axtarırdım. Daha onun yanında qalmaq istemirem.
– Hamının başına gelen işdir. Bele de olmalıydı...
– Qorxuram ondan! Hedeleyir, deyir ki, gülle ile vuracaq.
– Ne?–Ravik, sanki, yuxudan ayıldı.–Ne dedin?
– Deyir ki, seni vuracağam...
– Kimi?–Ravikin fikri ayrı yerde idi, ona göre de gec başa düşdü.–Bele de..e.. Sen de inanırsan?
– Yaman tez özünden çıxandır.
– Boş şeydir... Öldüren adam heç vaxt ele demez! O da ola aktyor...
«Men niye bele danışıram?–Ravik üreyinden keçirdi.– Bu, ne demekdir? Men burada neyleyirem? Bu, kimin sesidir? Bu, kimin sifetidir? Qulaqlarım niye güyüldeyir? Bunun mene ne dexli?»
– Bunları mene niye deyirsen?
– Onunla üzülüşmek isteyirem! İsteyirem, senin yanına qayıdım...
«Eger taksiye minse, gecikeceyem, taksi tapmağım xeyli çekecek, – Ravik üreyinden keçirdi. – O da yerinden terpenene kimi gec olacaq!»
Ayağa durdu:
– Gözle, indice qayıdıram,–dedi.
– Neylemek isteyirsen?
Cavab vermedi. Tez sekinin o biri terefine keçdi, taksi saxlatdı:
– Bu on frankı götürün, – dedi,–meni bir-iki deqiqe gözleye bilersiniz? İçeride işim var.
Sürücü evvelce pula, sonra da Ravike baxdı. Ravik göz vurdu. Sürücü de göz basıb, pulu elinde oynatdı.
– Yol haqqı ayrı olacaq... Özünüz başa düşersiniz...
– Aydındır!–Sürücü irişdi.–Yaxşı, gözleyirem.
– Ele yerde saxlayın ki, tez terpene bilesiniz.
– Baş üste, şef!
Ravik küçeden keçen adamları yara-yara geri qayıtdı. Birden gözü kellesine çıxdı. Haake qapının ağzında dayanmışdı. Joan nese dedi, ancaq o eşitmedi.
– Dayan! – dedi. – Bu deqiqe... Birce saniye...
– Yox! – Joan durdu. – Peşman olacaqsan!
Joan az qalırdı ağlasın. Ravik özünü birteher gülümsemeye mecbur etdi,

<< 1 ... 269 270 [271] 272 273 ... 402 >>