gelmişdi. Evvelce yox idi... İndi ise onunla üzbeüz küncde oturmuşdu.
– Belke, başqa yere getmek isteyirsiniz? – Ketden soruşdu.
Ket başını buladı:
– Xeyr. Bes siz? Çor vurmuş ağacın yanına?
– Ele yerde araq da çor dadar... Bura yaxşıdır.
Xor daha oxumurdu. Orkestr oyun havası çalmağa başladı. Joan durub reqs meydançasına sarı getdi. Ravik onu yaxşı göre bilmirdi. Kiminle oynadığını da seçmirdi. Yalnız işıqvuranların zeif, göyümtül işığı geze-geze reqs meydançasına gelende o, bir anlığa görünür, sonra alaqaranlıqda gözden itirdi...
– Bu gün teşrih elemisiniz? – Ket soruşdu.
– Beli.
– Teşrihden sonra restoranda oturmaq necedir? Ele bil, cebheden eve qayıtmısınız? Ya da ağır bir xestelikden durmusunuz?
– Hemişe ele olmur. Bezen adam qeribe bir boşluq hiss edir...
Joanın gözleri işıqvuranların solğun şüalarında parıldadı. Ravike teref baxırdı. «Yox, qetiyyen, üreyim deyil...–Ravik düşündü. – Nese başqa şeydir... Belke de, medem ağrıyır. Güneş kelefine nese toxunub... Bu haqda minlerle şeir yazılıb... Yox, ora deyen zerbe sen terefden gelmeyib, ey reqs meydançasında terleye-terleye süzen daşqelbli afet! O zerbe beynimin qaranlıq guşelerinden qopur. Sen orada işıqla gizlenqaç oynayanda, tesadüfen hansı xetlerse birleşir, hemin zerbe de qüvvetlenir...»
– O, keçen defe burada oxuyan qadın deyil? – Ket soruşdu.
– Odur.
– Daha oxumur?
– Deyesen, oxumur.
– Gözeldir...
– Doğrudan?
– Beli, gözeldir, hele bir az da o yana... Üz-gözünde heyat qaynayır.
– Ola bilsin...
Ket Ravike qıyqacı bir nezer salıb, kövrek tebessümle gülümsedi. Bele tebessümün sonu çox vaxt göz yaşları olurdu...
– Mene bir qedeh de araq süzün, Ravik. Onu da içim, gedek...
Ravik duranda hiss eledi ki, Joan ona baxır. Ketin qoluna girdi. Bu heç lazım deyildi, Ket özü gede bilirdi. Ançaq Ravike ele geldi ki, bunu görmeyi Joana tesir elemez...
Onlar «Lankaster» mehmanxanasına çatanda Ket dedi:
– Mene bir yaxşılıq da edersiniz, Ravik?
– Elbette! Bacardığım qeder...
– Menimle Manfor

<< 1 ... 285 286 [287] 288 289 ... 402 >>