olacaq... Heç geyib yoxlamaq da lazım deyil... Tekce ölçünüzü deyin.
– Deyesen, üreyim konyak istedi.
Ket şüşeni ona uzatdı:
– Ancaq «yox» demeyin, Ravik!
Konyak süzüb içdi. «On iki gün!–Ravik üreyinden keçirdi. – On iki günden sonra Haake Parise gelecek... Bu on iki günü birteher dözmeliyem. On iki gün!»
İndi heyatı tekce bu on iki günden ibaret idi, ondan başqa heç ne haqda düşüne bilmirdi. Bu on iki günün arxasından derin bir uçurum ağzını geniş açıb esneyirdi... Bu on iki günü nece keçirmeyin heç bir ferqi yox idi... Geyim balı... Müemmalarla dolu hemin on iki günde bundan da gülmeli bir şey ola bilerdimi?
– Oldu, Ket!
Qayıdanda yolunu Düranın xestexanasından saldı. Sarışın qadın yatırdı. Alnında ter damcıları düyünlenmişdi.
Üzünün rengi yerine gelmiş, dodaqları azacıq aralanmışdı.
– Herareti neçedir? – Tibb bacısından soruşdu.
– 37,8.
– Pis deyil.
Ter basmış sifete teref eyildi. Qadının zeif nefesi üzüne vurdu. Bu nefesden daha efir iyi gelmirdi. Saf bir nefes idi, keklikotu qoxusu verirdi. Keklikotu! Neyise xatırladı... Şvartsvaldakı Alp çemenliyi... Tövşüye-tövşüye, nefesi tutula-tutula qaçır, aşağıdan dalınca düşmüş adamların qışqırtısı eşidilir, keklikotu iyi adamı lap mest edirdi... Qeribe idi, her şey yaddan çıxır, qoxu ise burunda qalır. Keklikotu! Onun qoxusu iyirmi ilden sonra da xatirelerin qurumuş qaysağını qoparacaq, Şvartsvalda qaçdığı günleri gözleri önünde ele canlandıracaq ki, deyeceksen, bunlar hamısı dünen olub... «Yox, niye iyirmi il?– Ravik üreyinden keçirdi.–On ikice gün!..»
Şeherin bürkülü küçeleri ile mehmanxanaya qayıtdı. Saat üçe az qalırdı. Pillekenle yuxarı qalxdı. Qapının ağzına ağ rengli bir zerf qoyulmuşdu. Götürüb, ora-burasına baxdı. Üstünde onun adı yazılmışdı, ancaq ne markası, ne möhürü vardı «Joanın işidir»,–deye fikirleşe-fikirleşe zerfi açdı. İçinden çek çıxdı. Düran göndermişdi. Ravik biganelikle reqemlere baxdı. Gözlerine inanmadı. Adeten, iki yüz frank olardı. Ancaq indi iki min idi! «Deyesen, çox

<< 1 ... 287 288 [289] 290 291 ... 402 >>