qorxub!–üreyinden keçirdi.–Düran? İki min frank? Özü de gönüllü? Bu ki dünyanın sekkizinci möcüzesidir!»
Çeki pulqabına qoydu, bir neçe kitab götürüb, çarpayının yanındakı balaca stolun üstüne yığdı. Onları iki gün bundan qabaq almışdı ki, gözüne yuxu getmeyende oxusun. Bu kitablar da qeribe olmuşdu, Ravik getdikce mehrini onlara salırdı. Düzdür, onlar her şeyi evez eleye bilmirdi, ancaq Ravike çox şeyin vere bilmediyini bexş edirdi. Xatırladı ki, didergin düşdüyü ilk illerde eline birce kitab da götürmezdi. Her gün rast geldiyi dehşetlerin qabağında onlar çox zeif görünürdü. İndi ise dağa dönmüşdü, adamı her şeyden qoruya bilmese de, onlara arxalanmaq olardı. Ravike ele böyük kömeyi deymirdi, ancaq zülmetlerle dolu bir zemanede onu ümidsizlik girdabına düşmeye qoymurdu. Ele bu da yeterdi! Ne vaxtsa, kiminse ağlına fikirler gelmişdi ve indi hemin fikirler hamıya gülünc görünse de, hamının onlardan zehlesi getse de, ne vaxtsa insanların ağlına gelmiş fikir kimi qalır, yaşayırdı... Ele bu da yeterdi...
Ancaq kitabı eline götürmemiş telefon seslendi. Desteyi götürmedi. Zeng ara vermirdi. Xeyli gözledi ve telefon susan teki desteyi qaldırdı, növbetçiden kimin zeng elediyini soruşdu.
– Adını demedi. – Növbetçi cavab verdi. Ravik destekden onun marçıltısını eşidirdi.
– Qadın idi?
–Beli.
–Lehce ile danışırdı?
– Bilmirem...–Destekden yene marçıltı sesi geldi.
Ravik Veberin xestexanasına zeng vurdu. Oradan zeng eleyen olmamışdı. Düranın xestexanasından da axtarmamışdılar. «Lankaster» mehmanxanasına da zeng eledi. Telefonçu qız dedi ki, oradan da zeng vuran olmayıb. Ele ise Joan idi. Yeqin, «Şehrizad»dan zeng eleyirdi...
Bir saatdan sonra telefon yene seslendi. Ravik kitabı stolun üstüne qoydu. Durub pencereye sarı getdi. Dirseklerini çerçiveye söykeyib, küçeye baxdı. Xefif külek zanbaq iyini yuxarı vururdu. Mühacir Vizenhof solmuş qerenfilleri zanbaqla evez etmişdi. Ona göre de yay gecelerinde evi qebristanlıq, monastır qoxusu bürüyürdü... Ravik ayırd ede bilmedi

<< 1 ... 288 289 [290] 291 292 ... 402 >>