Buralarda tanışınız var?
– Xeyr, heç kesim yoxdur.
– Başqa mehmanxana yeri bilmirsiniz? Orada qalardınız…
– Xeyr.
– Yaxında balaca bir mehmanxana var, özü de buna oxşayır. Temiz, sakit… Orada yer tapmaq olar. «Milan» mehmanxanasıdır…
– O mehmanxana qalmaq olmaz? Orada… Siz qalan mehmanxanada?
– «İnternasional»da?
– Beli… Men… ora… Onu heç olmasa, bir az tanıyıram. Tamam yad olmaqdansa, bu yaxşıdır…
– Ora qadın üçün yaxşı deyil. – «Birce bu çatmırdı! – Ravik üreyinden keçirdi. – Menimle bir mehmanxanada… Yox, men qulluqçu deyilem. Sonra da… Belke, ele bilir, ona borcum var? He, bele de olur…» – Meslehet görmürem! – Bu sözler istediyinden keskin alındı. – En yaxşısı «Milan»dır. Xoşunuza gelmese, deyişersiniz.
Qadın onun üzüne baxdı. Ravike ele geldi ki, ne fikirleşdiyini o duydu, ona göre de xecalet çekdi. Ancaq bele yaxşıdır. Sonralar rahat olmaq üçün bir anlıq xecaletin eybi yoxdur.
– Yaxşı, – qadın razılaşdı, – düz deyirsiniz.
Ravik çamadanları düşürtdürüb taksiye qoydu. «Milan»a bir-iki deqiqelik yol idi. Ravik bir otaq alıb, qadınla yuxarı qalxdı. İkinci mertebede divarlarına qızılgüllü kağız çekilmiş otaqdır. İçeride bir çarpayı, şkaf, stol ve iki stul qoyulmuşdu.
– Bes eleyer? – Ravik soruşdu.
– Beli, çox yaxşıdır.
Ravik qızılgüllü kağızlara baxdı. Bunlar adamı lap vahimeye salırdı.
– Deyesen, hemişe işıqlı olur. İşıqlı, temiz…
– Eledir…
Çamadanları getirdiler.
– Bax bele… İndi her şey qaydasınca oldu.
– Beli, teşekkür edirem… Çox sağ olun!
Qadın çarpayıda oturdu. Rengi avazımışdı.
– Yatmaq lazımdır. Yata bileceksiniz?
– Çalışaram.
Ravik cibinden uzunsov alümin qutu çıxartdı, silkeleyib bir-iki heb götürdü.
– Yuxu dermanıdır. Bir stekan su ile içersiniz. İndi içirsiniz?
– Xeyr, sonra içerem.
– Yaxşı, men gedirem. Sabahda, birisi günde deyerem. Çalışın ki, tez yatasınız. Bu da defnetme bürosunun ünvanı, lazım olar. Ancaq ora getmeyin. Özünüz barede düşünün. Gelib deyeceyem… – Ravik bir anlığa tereddüd etdi. – Adınız nedir?
– Madu.

<< 1 ... 28 29 [30] 31 32 ... 402 >>