ki, niye Vizenhof qerenfilleri zanbaqla evez eleyib; Qoca Qoldberqin ruhunu yad etmek üçünmü, yoxsa taxta dibçekde yaxşı qaldığına göremi... Telefon susurdu. «Belke, bu gece gözüme yuxu getdi»,–deyib Ravik yerine uzandı...
Joan gelende yatmışdı. O içeri giren kimi işığı yandırıb, qapının ağzında dayandı. Ravik gözlerini açdı.
– Teksen?–Joan soruşdu.
–Yox! İşığı söndür, özün de çıx get!
Joan bir anlığa tereddüd etdi, sonra gedib vanna otağının qapısını açdı.
– Yalançı!–O gülümsedi.
– Cehennem ol, yorulmuşam...
– Yorulmusan? Neden?
– Yorulmuşam! Xoş getdin!
Joan yaxına geldi:
– Eve yenice qayıtmısan... Her on deqiqeden bir zeng vururdum.
Joan oğrun-oğrun ona teref baxdı. Ravik onun yalanını üze vurmadı. Paltarını deyişmişdi. «Meşuqu ile bir defe yatıb, sonra onu eve gönderib. Bura da gelib ki, mene yanıq versin, ele bilib, Ket yanımdadır ve ona da göstersin ki, men alçaq bir arvadbazam, her gece yanıma cürbecür qadınlar gelib-gedir, menden uzaq gezsin», –deye üreyinden keçirdi. Özünü mecbur eleyib gülümsedi. Heyif ki, bele ağıllı, hiyleger qurğulara, lap ziyanına da olsa, hemişe meftun olmuşdu...
– Neye gülürsen?–Joan esebileşdi.
– Kefim isteyir, gülürem, sene ne? Söndür işığı! Görkeminden adam hürkür... Çıx get!
Joan ona fikir vermedi.
– Bayaq qoluna girib getdiyin fahişe kim idi?
Ravik yerinde dirseklendi:
– Cehennem ol, yoxsa elime keçeni tepene çırparam!
– Bele de...–Joan diqqetle onun üzüne baxdı. – Bele oldu?! Gör hara gelib çıxdı...
Ravik siqaret götürdü:
– Gülünc olma, Joan! Özün başqası ile yaşayırsan, sonra da gelib burada qısqanclıq teatrı çıxarırsan. Çıx get öz aktyorunun yanına, meni de rahat burax!
– Bu ayrı şeydir...
– Elbette!
– Elbette, ayrı şeydir!–Joan gülle kimi açıldı.– Özün yaxşı bilirsen ki, ayrı şeydir! Ele şeydir ki, onunla bacarmıram, meni de bedbext eledi. Heç bilmirem, nece geldi...
– Adam ele şeyi heç vaxt bilmir.
Joan gözlerini qırpmadan ona baxırdı:
– Sen... Sen özüne hemişe bele arxayın olmusan. Senin bu

<< 1 ... 289 290 [291] 292 293 ... 402 >>