arxayınlığın adamı deli eleyir. Heç ne senin özüne olan bu inamını sındıra bilmedi. Senin bu ölçülü-biçili hereketine nifret edirem! Hemişe de elemişem! Mene ele adam lazımdır ki, meftun olmağı bacarsın! Ele adam lazımdır ki, derdimden deli olsun! Ele adam lazımdır ki, mensiz yaşaya bilmesin! Sen ise mensiz yaşaya bilirsen. Hemişe de yaşamısan. Men sene lazım olmamışam! Sen soyuqsan! Sen üreksizsen! Senin mehebbetden xeberin yoxdur! Men seni heç vaxt ürekden sevmemişem. Onda da yalan danışdım, dedim ki, iki ayın ayrılığı bele eledi. Lap getmemiş olsaydın da, bele olardı! Gülme! Seninle «o»nun ferqini bilirem... Bilirem ki, «o», senin kimi ağıllı deyil, ancaq özünü menim yolumda qurban eleyer, onun üçün bu dünyada var da menem, yox da men! Bütün fikri, düşüncesi menem! Menden başqa heç kesi istemir, heç kesi tanımır... Mene de belesi lazımdır!
Joan tövşüye-tövşüye çarpayının yanında dayanmışdı. Ravik elini kalvados şüşesine uzatdı:
– Ele ise bura niye gelmisen?
Joan o deqiqe cavab vere bilmedi, sonra lap yavaşdan:
– Özün bilirsen,–dedi.–Ne üçün soruşursan?!
Ravik qedehi doldurub ona uzatdı.
– İstemirem... O qadın kim idi?
– Xestemdir.–Ravikin yalan danışmağa hevesi yox idi.–Özü de çox ağır xestedir.
– Yalan deyirsen! Ele şey uydur ki, bir az inandırıcı olsun. Xeste qadın xestexanada olar, gece restoranına getmez!
Ravik qedehi qaytarıb yerine qoydu. Neyleyesen, çox vaxt heqiqetin özü de yalan kimi seslenirdi!
– Düz sözümdür.
– Onu sevirsen?
– Bunun sene ne dexli?
– Sevirsen, ya yox?
– Doğrudan, bunun sene ne dexli?
– Dexli çoxdur! Ne qeder ki sen heç kesi sevmirsen...– Joan duruxdu.
– İndice ona fahişe deyirdin, bele yerde mehebbetden danışmaq olar?
– Özüm qesdle ele dedim... O deqiqe gördüm ki, elesinden deyil. Buna göre de ele dedim. Fahişeden ötrü durub senin yanına gelmezdim. Sevirsenmi onu?
– Söndür işığı, özün de çıx get!
Joan bir az da ona yaxın geldi:
– Bilirem... Gördüm...–dedi.

– Redd ol, get! Yorulmuşam... Bu ucuz hengameleri de

<< 1 ... 290 291 [292] 293 294 ... 402 >>