yığışdır. Özün de bilirsen ki, onların yeri deyil. Birini ehtirasını söndürmek, eylenmek, şan-şöhret qazanmaq üçün elinde saxlayırsan, o birine de deyirsen ki, seni sevirem, lap ürekden sevirem, başqa cür sevirem... Ancaq qabağındakı da eşşek deyil, bilir ki, onu da ehtiyatda saxlayırsan. Redd ol, get! Bele görürem ki, sen çox mehebbet növlerine beledsen.
– Ele deyil! Sen dediyin kimi deyil! Başqa şeydir... Sen deyen kimi deyil... Men qayıtmaq isteyirem... Senin yanına qayıdacağam...
Ravik qedehi yene doldurdu:
– Ola bilsin ki, isteyirsen. Ancaq bu da özünü aldatmaqdır. Özün özünü gücle aldadırsan ki, düşdüyün veziyyetden canını qurtarasan. Sen heç vaxt qayıtmayacaqsan!
–Qayıdacağam!
–Yox! Qayıtsan da, çox qalmayacaqsan! Çünki sabah başqası çıxacaq, o da tekce seni isteyecek, varı da, yoxu da sen olacaqsan ve her şey tezeden başlayacaq. Hemişe de bele olacaq... Görecekli günlerim var imiş...
– Yox! Yox! Heç yere getmeyeceyem...
Ravik güldü:
– Ezizim, iki gözüm,–onun sesinde nese nevazişe oxşar bir şey var idi,–sen menim yanımda qalan deyilsen. Küleyi de, axar suyu da tutub saxlamaq olmaz. Suyu saxlasan, iylenecek, küleyin qabağını kessen, boğuq havaya dönecek... Sen bir yerde qerar tutub qalmaq üçün yaranmamısan, Joan!
– Ele sen de...
– Men?–Ravik qedehi başına çekdi, «seher-seher o sarışın, sonra da ölümünü qoynunda gezdiren, derisi kövrek ipeye dönmüş Ket,–deye üreyinden keçirdi.–İndi de bu... Teklif gözlemeden gelir, heyat eşqi ile alışıb-yanır, ne etdiyini de bilmir, ancaq ele inamla eleyir ki, kişiler ondan baş aça bilmir, gah sadelövh olur, gah da adamı valeh edir, öz aleminde etibarlıdır, ancaq, eslinde, anası tebiet kimi etibarsızdır, adamı didergin salır, ancaq özünün de yurdu-yuvası yoxdur, kimise tutub saxlamaq isteyir, lakin axırda özü qoyub gedir...»
– Men?–Bir de tekrar eledi.–Sen menim neyime beledsen? Heyatı suallarla dolu olan bir adamın qelbine mehebbet odu düşmesini sen haradan bilersen? Senin ucuz ehtirasın onun yanında nedir ki?!

<< 1 ... 291 292 [293] 294 295 ... 402 >>