Ömrü boyu yıxılıb-durmağa mehkum olmuş bir adam tesadüfen özüne dayaq tapanda, sonsuz «niye»ler sonu görünen «sen»e çevrilende, sükut sehrasından hiss ve duyğular ilğım kimi baş qaldıranda, senden ixtiyarsız qanın cuşa gelib, telxeklik eleye-eleye adi meşşan heyatından da, şirin-şirin arzulardan da füsunkar bir alem yaradanda senin o ucuz ehtirasın neyleyer? Sen heç bilirsenmi, gümüşü renge boyanmış alem, evleri sedefden ve qızılgül kvarsından hörülmüş, qıpqırmızı qan kimi berq vuran şeher ne demekdir? Ele bilirsen, bunlar haqda o deqiqe danışmaq olar? Ele bilirsen, dil o deqiqe dönüb onları söz ve hisslerin hazır qelbine sala bilir? Sen ne bilirsen, qebirlerin ağzını ejdaha kimi açıb gözlemesi, dünenin, zülmet dolu gecelerin dehşetli qorxusu ne demekdir? Qebirler qorxuya baxmır, ağzını açıb gözleyir, sen de görürsen ki, onun içinde heç skelet de qalmayıb, hamısı torpağa dönüb. Bu torpaq gelecek mehsulun rüşeymidir, ilk cücertisidir! Senin bele şeylerden xeberin varmı? Yox, sen tekce ehtirası, hemişe qalib gelmeyi xoşlayırsan. Elesini isteyirsen ki, eriyib sene qarışmağa hazır olsun, ancaq bacarmasın... Sen coşqunluğu, çılğınlığı xoşlayırsan, ona göre de üreyin hemişe boş qalacaq... Çünki adam ele şeyi saxlaya biler ki, onun öz qelbinde bitmiş olsun. Bele tufan olan yerde de çox şey bitmez! Onlar yalnız tenhalığın zülmet dolu gecelerinde bitir... Ancaq bu şertle ki, ümidsizliye qapılmayasan... Senin bele şeylerden xeberin varmı?– O, bu sözleri yavaş-yavaş, Joanın üzüne baxmadan dedi, sanki, onu tamam unutmuşdu... Ve qurtaran kimi ona baxdı:– Gör bir neler danışıram?! Bu çeynenmiş sefeh sözler kime lazımdır? Bu gün hedden artıq içmişem... Gel, sen de bir az iç, sonra da çıx get...
Joan onun yanında çarpayıya oturub, qedehi aldı:
– Başa düşdüm!–dedi. Üzünün ifadesi tamam deyişmişdi.
«Sifeti yene güzgüye döndü!–Ravik üreyinden keçirdi.– Ne deyirsen, orada eks olunur...»
Bu sifet indi menalı ve gözel idi!
– Başa düşdüm...–Joan tekrar eledi. – Bezilerini de

<< 1 ... 292 293 [294] 295 296 ... 402 >>