duydum... Ancaq, Ravik, sen de mehebbete, heyata çox vurulduğun üçün meni tez-tez unudurdun. Men senin üçün hemişe behane olmuşam... Yanına gelen kimi öz gümüşü alemine qapılmısan, mene fikir vermemisen...
Ravik xeyli onun üzüne baxandan sonra:
– Belke de...–dedi.
– Sen hemişe öz aleminle meşğul olmusan ve orada ele şeyler tapmısan ki, men çox vaxt senin heyatından uzaqlarda qalmışam...
– Belke de... Ancaq senin ipinin üstüne odun yığmaq olmaz, Joan. Bunu özün de bilirsen...
– Ne vaxt istemisen ki?
– Heç vaxt...–Ravik bir az fikirleşenden sonra dillendi.–Adam öz isti yuvasından didergin düşende başına bezen çox qeribe işler gelir, özü de qeribe işler görür... Men ise bunu istemirdim.
Qefleten gecenin qelbine derin sükut çökdü. Ve birden ebediyyetin özü qeder uzaq keçmişde Joanın onunla yanaşı uzandığı gecelerden birine çevrildi... Bütün şeher yene de harayasa köçüb getmişdi, yalnız üfüqlerden hezin bir zümzüme eşidilirdi ve ele bil, saatların zenciri qırılmış, zaman da sessiz-semirsiz dayanmışdı. Dünyanın en adi, en sirli möcüzesi yene gelib onları tapmışdı: iki insan bir-biri ile söhbet edir ve heresi de öz aleminde... Sözler adlanan o sesler de beyinlerin qaranlıq guşelerinde bir-birine oxşayan seksekeli lövheler, hissler oyadır, ses tellerinin tesadüfi titreyişinden, o titreyişin sehirli eks-sedasından, bomboz, tutqun tesevvürlerin arasından yene bir sema boylanır ve buludlar, çaylar, uzaq keçmişler, çiçeklenen, solan güller, acılı-şirinli heyat tecrübesi de hemin semada eks olunurdu...
– Sen meni sevirsen, Ravik?! – Bu sözler hem sual idi, hem de cavabı...
– He... Ancaq senden uzaq gezmek üçün elimden geleni edirem...
Ravik bu sözleri ele yavaşdan dedi ki, ele bil, heç birine dexli yox idi. Joan ona fikir vermedi:
– Heç cür tesevvür ede bilmirem ki, biz ne vaxtsa ayrılacağıq. Müveqqeti ayrılıq ola biler, ancaq hemişelik ayrıla bilmerik. Heç vaxt ömürlük ayrılmarıq...–Joan özü öz dediyinden üşürkelendi.–«Heç vaxt» dehşetli sözdür, Ravik! Tesevvür ede

<< 1 ... 293 294 [295] 296 297 ... 402 >>