bilmirem ki, biz heç vaxt bir yerde ola bilmeyeceyik...
Ravik cavab vermedi.
– Qoy burada qalım, Ravik,–Joan sözüne davam eledi.– Heç geri qayıtmaq istemirem... Heç vaxt!
– İndi de qayıtmasan, sabah qayıdacaqsan... Özün ki bilirsen...
– Senin yanına gelende ne vaxtsa ora qayıdacağımı tesevvür ede bilmirem.
– Ferqi yoxdur, gedeceksen... Özün de bilirsen...
Zamanın axınında yene boşluq yaranmışdı. Yene o balaca, işıqlı otaq... Yene sevdiyi adam... Yene o möcüze... Hemin adam lap yaxında idi, elini uzatsa, çatardı... Ancaq bu yaxınlığın özünde ele bir uzaqlıq var idi ki, eli heç cür çatmırdı...
Ravik qedehi yere qoydu:
– Bilirsen ki, yene çıxıb gedeceksen. Ya sabah, ya birisi gün, ya da haçansa...
Joan başını aşağı saldı:
– Eledir...
– Özün de bilirsen, bir de gelsen, yene de çıxıb gedeceksen...
– Eledir...–Joan başını qaldırdı. Gözünden yaş sel kimi axırdı.–Bu, ne demekdir, Ravik? Niye bele oldu?
– Özüm de bilmirem,–deyen Ravikin üzüne xefif bir tebessüm qondu.–Mehebbet bezen adama qüsse getirir... Düz demirem?
– Yox! Joan onun üzüne baxdı.–Bize ne olub, Ravik?
Ravik çiyinlerini çekdi:
– Men özüm de bilmirem, Joan. Belke de, ona göredir ki, göyden asıla qalmışıq. Evveller çox şey var idi: inam, söykenecek, aydın meqsed... Mehebbet seni qefil silkeleyende etibarlı dayaq kimi onlardan tutub dururdun. İndise heç neyimiz qalmayıb... Uzaqbaşı, bir az ümidsizlik, bir az da cesaret qalmış olar... Özgelere de, özüne de yadlaşmısan... Bele veziyyetde mehebbetin gelib seni yaxalaması quru saman tayasına od düşmesi kimi bir şeydir... Qelbinde mehebbetden başqa heç ne olmur ve bu tenhalıq da onu qızışdırır, vehşileşdirir, azğınlaşdırır...–O, qedehi yeniden doldurdu.–Bu haqda çox fikirleşmeye deymez. Çox fikirleşmeye heç halımız da qalmayıb. Fikirleşdikce de deli oluruq... Ancaq biz deli olmaq istemirik, ele deyilmi?
Joan başını terpetdi:
– Eledir... O qadın kim idi, Ravik?
– Xestemdir. Onunla «Şehrizad»a bir defe de getmişem. Sen orada oxuyan vaxt... Yüz il

<< 1 ... 294 295 [296] 297 298 ... 402 >>