bundan qabaq... İndi ne işle meşğul olursan?
– Xırda rollara çekilirem. Ancaq, deyesen, men giren kola oxşamır... Pulu ise yaxşıdır, heç kese ehtiyacım qalmır. İstediyim vaxt oradan çıxaram. Men şöhret düşkünü deyilem, Ravik!
Joanın göz yaşları qurumuşdu. Qedehi başına çekib, ayağa durdu. Yaman yorğun görünürdü...
– Niye adam bu qeder ziddiyyetli olur, Ravik? Axı ne üçün? Bunun bir sebebi olmalıdır. Yoxsa bu qeder sual vererik?!
Ravik qüsseli-qüsseli gülümsedi:
– Bu, beşeriyyetin ulu sualıdır, Joan! «Ne üçün» ele sualdır ki, bütün mentiq de, felsefe de, qalan elmler de onun qarşısında aciz qalır...
Gedir... Gedir... Qapıya çatıb... Ele bil, Ravikin daxilinde nese baş qaldırdı. Gedir... Gedir... Dikeldi. Birden döze bilmedi. Neylese de, bacarmadı. Birce gece de qalsın... Birce gece... Başını onun çiynine qoyub yatsın... Sabah istemeyecek... Onun nefesini birce defe de hiss elesin, yene o şirin xeyal alemine baş vursun, mest olsun... Getme! Getme! Onsuz da ezablar içinde yaşayır, ezablar içinde ölürük! Getme! Getme! Mene ne olub? Bu miskin qeyret kime lazımdır? Hara gedir? Birce sen gerçeksen, ey gülüzlü xeyal! Ah, harada qaldın, ey terkidünyalığın ölüm qoxulu çemenliyi, birce defe de qayıt! Sen, ey ebediyyet qığılcımı! Axı men özümü kimin üçün saxlayıram? Hansı qüsse, keder dolu gelecek üçün qoruyuram? Hansı zülmet dolu mehculluq üçün saxlayıram? Onsuz da, diri iken ölmüşem, torpağa gömülmüşem, on ikice günüm qalıb... On ikice gün... Bu on iki günden sonra her şey boşluğa, heçliye dönecek... On iki gün ve bir de bu gece... İpek kimi saçlar... Niye sen ulduzlardan ayrı düşüb keçmiş yuxuların dumanlı qoynunda süzen bu gecede geldin? Niye mehz bu gece gelib bütün hasar-çeperleri darmadağın eledin? Ele bir gecede ki, hamı yatıb, tekce biz oyaq qalmışıq! Bu, nedir? Dalğalar yenemi şahe qalxdı? Özünü yenemi...
– Joan!
Joan geri döndü. Sifetinde qefil, ani, coşğun bir qığılcım parıldadı. Heç bilmedi, ne vaxt soyundu, özünü onun üstüne atdı...

<< 1 ... 295 296 [297] 298 299 ... 402 >>