vermedi.–İndi keçmek olar. Küçe tamam boşalmışdı.– Sanki, külek her şeyi süpürüb aparmışdı. – Tez olun!–Ravik seslendi.
Kambron küçesi terefden qışqırtı eşidilirdi... Yene gülle açıldı... Sürücü maşını terpetdi.

Onlar üzü bağa düzeldilmiş artırmada dayanmışdılar. Hamı bal paltarında idi. Ağacların kölge düşen aralalarında qızılgüller açmışdı. Çıraqların içindeki şamların közertisi sayrışırdı. Hansı pavilyondasa balaca bir orkestr menuet çalırdı. Bütün bu menzere Vattonun eserini xatırladırdı. Ele bil, her şey canlanmışdı...
– Gözeldir?–Ket soruşdu.
– Beli.
– Doğrudan?
– Beli, Ket. En azı uzaqdan yaxşı görünür.
– Gelin bir az bağda gezek.
Hündür, qocaman ağacların altında qeyri-adi bir menzere yaranmışdı. Saysız-hesabsız şamların titrek şölesi gümüşü, qızılı zerxaraların, gömgöy, çehrayı, deniz rengli, bahalı mexmerlerin üstüne düşür, kişilerin uzunsaçlı pariklerinde, qadınlarınsa hezin skripka sesinin oxşadığı çılpaq, enlik-kirşanlı çiyinlerinde berq vururdu. Adamlar cüt-cüt, deste-deste gezişir, qılıncların qebzeleri işıldayır, haradasa fevvare şırıldayır ve fıstıq ağacları da, sanki, bunlardan mest olub, sessiz-semirsiz uyuyurdu...
Ravik gördü ki, xidmetçiler de bal paltarı geyib. Fikirleşdi ki, xefiyyeler de paltarlarını deyişmiş olar. Birden Molyer, ya da Rasin gelib onu yaxalaya... Lap kef olar! Ya da ele, lezzet üçün, saray telxeyi...
Qefleten elinin üstüne iri bir yağış damlası düşdü. Başını qaldırıb göye baxdı. Bayaq qızılı renge çalan semanı qara buludlar qoynuna almışdı...
– Yağış yağır, Ket.
– Ola bilmez! Bağ...
– Yağacaq, tez qaçaq...
Ravik onun qolundan tutub artırmaya getirdi. Yenice çatmışdılar ki, leysan başladı, ne başladı! Ele bil, göyden su elenirdi. Çıraqdakı şamlar söndü, bir neçe saniye keçmemiş rengareng dekorasiyalar yaş eskiye döndü; çaxnaşma düşdü. Markizalar, hersoginyalar, saray xanımları zerxara paltarlarının eteklerini yığışdıraraq, artırmaya qaçdılar. Qraflar, elahezretler, feldmarşallar pariklerini tuta-tuta

<< 1 ... 298 299 [300] 301 302 ... 402 >>