Joan Madu.
– Joan Madu. Yaxşı, yadımda qalar.
Ravik bilirdi ki, ne yadda saxlayacaq, ne de gelib deyecek. Ve bunu bildiyi üçün de özünü sındırmaq istemedi:
– Yaxşısı budur, yazım, – deye cibinden resept yazdığı defterçeni çıxardı. – Buyurun, belke özünüz yazasınız? Bu daha yaxşı olar.
Qadın defterçeni alıb, adını yazdı. Ravik vereqe baxdı, sonra onu cırıb paltosunun qoltuq cibine qoydu.
– Tez yatın, – dedi, – sabah her şey düzelecek. Düzdür, bir az menasız ve gülünc görünür, ancaq, eslinde, bele lazımdır. İndi sizin üçün en vacibi yatmaq ve bir az da vaxt qazanmaqdır. Özünüzü ele almaq üçün bir az vaxt lazımdır. Bunu başa düşürsünüz?
– Beli, bilirem.
– Hebleri atın, uzanın.
– Oldu! Teşekkür edirem. Çox sağ olun. Heç bilmirem siz olmasaydınız, ne ederdim. Doğrudan, bilmirdim.
Qadın elini ona uzatdı. Eli soyuq olsa da, möhkem idi. «Pis deyil, – Ravik üreyinden keçirdi. – Qetiyyetin ilk elameti var».
Ravik küçeye çıxdı. Serin, nem havanı ciyerlerine çekdi. Yene maşınlar, insanlar, tinlerde dayanan fahişeler, pivexanalar, bistrolar, tütün, benzin qoxusu, günden-güne laxlayan vefasız heyat… Geri dönüb, binaya baxdı. Bir neçe pencereden işıq gelirdi. Qadın indi onlardan hansınınsa qarşısında oturub, gözlerini mechul bir nöqteye zillemişdi. Ravik onun adı yazılmış kağızı cibinden çıxarıb cırdı, havaya sovurdu. Unutmaq! Söze bax! Onda dehşetler de var, teselli de, vahime de! Kim unutmasa yaşaya biler? Ele adam da tapılarmı, istediklerinin hamısını unuda bilsin? Onda xatirelerin qelpeleri ürekleri parça-parça elemezmi? Adam o vaxt azad olur ki, uğrunda yaşadığı şeylerin hamısını itirir…
Etual meydanına teref getdi. Ora çoxlu adam yığışmışdı. «Zefer tağı»nın arxa terfinde projektorlar yandırılmışdı. Onlar namelum esgerin mezarını işıqlandırırdı. Mezarın başı üzerindeki mavi, ağ-qırmızı bayrağı külek dalğalandırırdı. 1918-ci il sülh müqavilesinin XX ildönümü idi.
Sema tutqundu ve projetorların gur işığı bayrağın qaramtıl kölgesini qoynuna alıb, enginlikde sürünen

<< 1 ... 29 30 [31] 32 33 ... 402 >>