hürküdülmüş toyuq-cüce kimi peren-peren düşmüşdüler. Yağış pariklerin, yaxalıqların, çiyni açıq paltarların üstü ile sel kimi axır, enlik-kirşanı yuyub aparırdı. Göyde boğuq bir şimşek oynadı, bağ birce anlığa tutqun işığa boyandı ve sonra ildırım çaxdı.
Çadırın altında hereketsiz dayanmış Ket, Ravike qısılmışdı.
– Heç vaxt bele olmamışdı...–Ket lap özünü itirmişdi.–Men bura tez-tez gelirem. Heç vaxt bele olmamışdı... Heç vaxt!
– Zümrüdleri çırpışdırmaq üçün ela şeraitdir.
– Doğru deyirsiniz. İlahi, bu...
Eyinlerine plaş geyib başlarına çetir tutmuş xidmetçiler bağda ora-bura qaçışırdılar. Qayığa oxşayan ipek mestleri plaşın altından qeribe görünürdü. Onlar bağda azaraq islanmış saray xanımlarının elinden tutub, artırmaya getirir, sonra qayıdıb, haradasa düşüb qalmış bürüncekleri, iten şeyleri axtarırdılar. Hansısa bir çüt qızılı ayaqqabı getirdi. Onlar çox zerif idi ve xidmetçi onları ehtiyatla tutmuşdu. Yağış boş qalmış stolların üstünü yuyur ve tarım çekilmiş günlükleri ele döyecleyirdi ki, deyerdin, sema büllur çubuqlarla tebil çalır, kimise yürüşe çağırırdı...
– İçeri gedek, Ravik.
Otaqlar qonaqlar üçün darlıq eleyirdi. Deyesen, heç ges bele hava olacağını gözlememişdi. Yağışdan qabaqkı bürkünün hamısı içeri dolmuşdu. Üstelik de camaatın nefesi... Qadınların yerle sürünen etekleri ayaq altda qalır, ipek o deqiqe de cırılırdı. Ele sıxlıq idi ki, terpenmek olmurdu...
Ravikle Ket qapının yanında durmuşdular. Lap yaxında dayanmış markiza de Montespanın nefesi Ravikin üzüne vururdu. Qadın tamam suyun içinde idi, saçı pırpızlanmışdı. İri mesameli boğazından armudşekilli brilyant boyunbağı asılmışdı, ele bil, islanıb cüceye dönmüş göysatan karnavala gelmişdi. Onun yanında da güdmülçene, dazbaş bir kişi öskürürdü. Ravik onu tanıdı: xarici işler nazirliyinde işleyen Blanşe idi, özünü Kolbere oxşatmışdı. Ondan bir az o yana iki qeşeng, şax qametli saray xanımı dayanmışdı ve yan terefden baxanda ov itlerine oxşayırdılar. Kök, ucadan danışan, başına daş-qaşla

<< 1 ... 299 300 [301] 302 303 ... 402 >>