Rozenfeldin özünü gözleyin. Men eminem ki, pul tapacaq.
– Mense inanmıram. Men mehmanxana sahibiyem, gözleye bilmerem.
– Ele ise bu qeder vaxtı niye gözlemisiniz? Yoxsa ele şey elemezdiniz?
– Ağzımı açmağa qoyurdu? Ele diller tökürdü ki! Özünüz ki belelerini yaxşı tanıyırsınız...
Qefleten Rozenfeld qapıda göründü. Balaca, sakit bir adam idi. Qadına ağzını açmağa imkan vermedi, çibinden pul çıxarıb dedi:
– Buyurun, bu da menim haqq-hesabım. Lütfen, qebz verin.
Qadın heyretle çeklere, şekillere ve sonra yene pula baxdı. Nese demek istedi, ancaq sesi çıxmadı. Axırda birteher:
– Bu, çoxdur,–dedi.
– Bilirem. Artığını indi qaytara bilersiniz?
– Qaytararam, ançaq üstümde yoxdur. Kassa aşağıdadır, xırdalayaram.
O, ele getdi ki, deyerdin, kimse xetrine berk deyib. Rozenfeld Ravike baxdı.
– Bağışlayın!–Ravik üzr istedi...–Meni zorla çekib getirdi. Neye getirdiyini heç bilmirdim. Şekillerin qiymetini öyrenmek isteyirdi.
– Dediniz?
– Xeyr.
– Yaxşı elemisiniz...–Rozenfeld Raviki qeribe bir tebessümle süzdü.
– Bele şekilleri buradan asmaq olar?–Ravik teeccüblendi.–Sığorta eletdirmisiniz?
– Xeyr. Şekli kim oğurlayar?! Tesadüfen, iyirmi ilde bir defe muzeyden oğurlayarlar, ya yox...
– Otaq yana biler.
Rozenfeld çiyinlerini çekdi:
– Bezen risqe getmek lazımdır. Sığorta eletdirmeye pulum çatmaz.
Ravik Van-Qoqa baxdı. En azı bir milyon frank qiymeti var idi. Rozenfeld onun baxışlarını tutdu.
– Ne fikirleşdiyinizi bilirem,–dedi,–bele şekilleri olanın onları sığorta eletdirmeye pulu da olmalıdır. Ancaq yoxumdur. Meni dolandıran bu şekillerdir, yavaş-yavaş satıram. Ancaq üreksiz satıram...
Portretin altındakı stolun üstünde spirt lampası, bir qutu qehve, çörek, yağ, balaca kağız torbaları vardı. Otaq da balaca ve kasıb idi. Ancaq divarlardan dünyanın gözelliyi gülürdü.
– Başa düşürem...–Ravik dillendi.
– Ele bilirdim, çatdıracağam. Qatara da, gemiye de bilet almışam. Her şeye çatdı, tekce bu üç ayın pulunu vere bilmedim. Emelli-başlı çörek de yemirdim, ancaq

<< 1 ... 306 307 [308] 309 310 ... 402 >>