buludlara çırpırdı. Ele bil, göyden, qaranlığın yavaş-yavaş qatılaşdığı yerden cırıq-cırıq olmuş bir bayraq sallanırdı. Hardasa herbi orkestr çalır, sesi de çox zeif, ölgün çıxırdı. Heç kes oxumurdu. Her şey sükuta qerq olmuşdu.
– Sülhe bax! – Ravikin yanında dayanmış bir qadın dillendi. – Erim axırıncı müharibede öldü. İndi de növbe oğlumundur. Bu da onların sülhü. Kim, bilir hele neler olacaq…

IV

Çarpayının başından asılmış heraret cedveli teze ve boş idi. Tekce adı yazılmışdı. Lüsyen Martine. Büt Şamon, Klavel küçesi.
Qızın solğun benizi yastıqdan gücle seçilirdi. Dünen gece teşrih olunmuşdu. Ravik eyilib ehtiyatla onun üreyine qulaq asdı, sonra dikeldi:
– Bir az yaxşıdır, – dedi, – vurulan qan, deyesen, balaca bir möcüze yaratdı. Sabaha kimi dözse, yaşaya biler.
– Çox yaxşı! – Veber sevindi. – Tebrik edirem. Ümidsiz idi. Nebzi 140, qan tezyiqi 80… Kofein, koramin… Lap az qalmışdı.
Ravik çiyinlerini çekdi:
– Burada tebriklik bir şey yoxdur. Sadece olaraq, bu, o birinden tez gelmişdi. Ayağında zencir olanı deyirem. Vessalam…– O, qızın üstünü örtdü. – Bu heftede ikinci hadisedir. Bele getse, Büt Şamonda uşaq xaric etdirenler üçün teze xestexana açmalı olacaqsınız. O birisini de oradan getirmemişdiler?
Veber başını terpetdi:
– Beli, Klavel küçesinden… Deyesen, tanış imişler, ikisi de eyni mamaçanın yanına gedib. Bu da o biri kimi axşamçağı geldi. Yaxşı ki, sizi mehmanxanada tapa bildim. Qorxurdum, tapmayam…
Ravik ona baxdı:
– Mehmanxanada yaşayan adamı evde tapmaq çox vaxt çetin olur, Veber. Xüsusile noyabr ayında mehmanxanada ürekaçan heç ne olmur.
– Tesevvür edirem. Bes onda niye mehmanxanada qalırsınız?
– Rahatdır, sözsüz-sovsuzdur. Hem teksen, hem de yox…
– Özünüz bele isteyirsiniz?
– Beli.
– Bunu başqa yerde de elemek mümkündür. Balaca bir menzil tutsanız, orada da bele yaşamaq olar.
– Belke de, ele eledim, – Ravik tezeden qıza teref eyildi.
– Düz demirem,

<< 1 ... 30 31 [32] 33 34 ... 402 >>