deyil, «İnternasional»dadır. Demek, Haake ola bilmezdi. Saata baxdı. Beşe iyirmi deqiqe işlemişdi. Birden sıçrayıb qalxdı. Haakeye rast gelende Joan nese demişdi: tehlüke... qorxu... Eger... Her şey ola bilerdi! Bele sefehlikleri azmı görmüşdü? Telesik lazım olan şeyleri yığışdırdı, geyindi.
Ele birinci tinde taksi düşdü. Sürücünün yanında balaca bir it de vardı ve onun çiyninde ele oturmuşdu ki, deyerdin, boynuna xez yaxalıq taxıb. Maşın silkelendikce, o yırğalanırdı ve bu da Ravikin eseblerine toxunurdu, az qalırdı ki, onu götürüb oturacağın üstüne tullasın. Ancaq Parisin taksi sürücülerine yaxşı beled idi...
Maşın bürkülü iyul gecesinde uğuldayırdı. Haradansa hezin-hezin pıçıldaşan yarpaqların etri geldi. Haradasa cöke çiçek açdı, kölge saldı... Yasemen rengli semanın qoynunda ulduzlar sayrışır, onların arası ile bir teyyare uçur, onun da yaşıl, qırmızı xeberdarlıq işığı göz vurur... Sanki, neheng bir böcek işıldaquşların arasına düşüb! Kimsesiz küçeler, uğuldayan boşluq, mahnı oxuyan iki serxoş, hansı zirzemidense gelen akkordeon sesi... Ve qefil bir qorxu... Az qala, nefesi tutulurdu. Sanki, daxilinde nese onu didir, «tez ol, tez ol!» deyirdi. Belke de, artıq gec idi...
Bu da ev! Mürgü döyen qaranlıq... Lift sürüne-sürüne gelir... Ele bil, işıldayan ilbizdir, asta-asta sürünür... Ravik artıq ikinci mertebeyedek pillekenlerin yarısını çıxmışdı, ançaq ne fikirleşdise, geri qayıtdı. Ne qeder yavaş getse de, lift ondan tez çatardı...
Bu da Parisin oyuncaq liftleri! Tekadamlıq kameraya oxşayır, cırıldayır, guruldayır, üstüaçıq, yanı açıq, tekce ayağının altında bir parça demir... Lampanın biri de yanmır, xetler birleşende gözerir, o biri ise... Bu da axırıncı mertebe! Tor qapını açıb çıxdı, zengi basdı...
Qapını Joan açdı. Ravik diqqetle onu süzdü: qan lekesi yox idi, rengi de özünde... Heç ne yox idi...
– Ne olub? Haradadır?–deye soruşdu.
– Ne yaxşı geldin, Ravik!
– Haradadır? Neylemisen?
Joan geri çekildi, Ravik içeri girdi, otağa göz gezdirdi: heç kes

<< 1 ... 309 310 [311] 312 313 ... 402 >>