yox idi.
– Hardadır? Yataq otağında?
– Kim?–Joan teeccüblendi.
– Yataq otağında adam var? Kim var orada?
– Heç kim. Niye soruşursan? – Ravik diqqetle onun üzüne baxdı. – Burada ayrısı olsa, seni çağırardım?
Ravik gözlerini hele de ondan çekmemişdi. Heç ne olmamışdı, sağ-salamatca dayanıb gülümseyirdi.
– Bu, ne oyundur?
Joan tebessümle:
– Ravik!–dedi.
Ele bil, başına bir qazan qaynar su töküldü: Joan ele bilirdi ki, o qısqanır ve bundan lezzet alırdı! İçinde aletler olan balaca el çantası birden-bire ele ağırlaşdı ki! Sanki, pudluq daş idi... Onu stullardan birinin üstüne qoydu:
– Sen lap ifrite imişsen!–dedi.
– Ne? Ne dedin?

– İfritesen!–Ravik tekrar eledi.–Men de eşşeyem ki, sene inandım!
Çantanı götürüb qapıya teref döndü. Joan o deqiqe onun qabağını kesdi:
– Neyleyirsen? Getme! Meni tek qoyma! Tek qalsam, neyleyerem?!
– Yalançısan! Miskin bir yalançı! Yalan danış, eybi yoxdur, ancaq bu cür ucuz yalan adamı iyrendirir... Bele zarafat olmaz!
Joan darta-darta onu qapıdan araladı:
– Bir yan-yörene bax! Görmürsen, nese olub?! Görmürsen, nece özünden çıxıbmış? Qorxuram, yene qayıdar. Sen onu tanımırsan...
Stullardan biri yanı üste çevrilmişdi. Yerde bir lampa ve şüşe qırıqları vardı.
– Otaqda gezende ayaqqabı gey ki, şüşe qırığı batmasın! Bu da sene yegane meslehetim...
Şüşe qırıqlarının arasında bir şekil vardı. Ravik ayağı ile qırıqları bir terefe eleyib, şekli götürdü.
– Bu da senin...– şekli stolun üstüne atdı, – daha mende işin olmasın!
Joan onunla üzbeüz dayanıb üzüne baxırdı. Rengi deyişmişdi.
– Ravik,–deye astadan, yazıq-yazıq dillendi.–Eybi yoxdur, mene ne ad qoyursan qoy. Çox yalan danışmışam... Çünki, iz özünüz bele isteyirsiniz!–Şekli eli ile iteledi. Şekil stolun üstü ile sürüşe-sürüşe ele dayandı ki, Ravik oradakı adamı gördü. Ancaq Joanla «Kloş djOr»da gördüyü kişi deyildi.–Hamı ele isteyir,–deye Joan nifretle sözüne davam etdi.–Yalan danışma! Yalan danışma! Hemişe düz danış! Düzünü deyende de döze bilmirler! Heç biri dözmür!

<< 1 ... 310 311 [312] 313 314 ... 402 >>