Ancaq seni çox aldatmamışam... Seni yox... Seni aldatmaq istemirdim...
– Yaxşı,–deye Ravik onun sözünü kesdi.–Bunu indi saf-çürük elemek lazım deyil...
Birden-bire nedense üreyi şan-şan oldu... Nese onu kövreltdi... Özüne acığı tutdu. Ona kövrelmek olmazdı!
– Düz sözümdür, sene yalan danışmağa ehtiyac yox idi,– deye Joan imdad dileyen baxışlarla onu süzdü.
– Joan...
– İndi de aldatmıram. Hamısı yalan deyil, Ravik! Ona göre zeng vurub çağırdım ki, qorxurdum. Yaxşı ki, onu birteher qapıdan bayıra sala bildim, o deqiqe de cefteni vurdum. Ağlıma gelen ilk fikir bu oldu... Pis elemişem?
– Men gelende çox sakit idin, qorxduğun heç bilinmirdi.
– Çünki getmişdi. Çünki bilirdim, sen, gelib, kömek duracaqsan.
– Yaxşı, demeli, her şey qaydasındadır, men de gede bilerem...
– Qayıdacaq! Gede-gede qışqırdı ki, qayıdacaq. İndi haradasa oturub içir. Bilirem... Serxoş olan kimi qayıdacaq. O, senin kimi deyil, içe bilmir...
–Besdir!–Ravik onun sözünü kesdi.–Qurtar, getsin, boş şeydir. Qapın da möhkemdir... Bir de ele şey eleme!
Joan yerinden terpenmedi:
– Bes neyleyim?–deye qefilden hıçqırdı.
– Heç ne.
–Sene zeng vururam... Üç defe, dörd defe... Cavab vermirsen. Cavab verende de deyirsen ki, meni rahat burax... Bunu nece başa düşüm?
– Nece var, ele.
– Nece var, ele? Bu, ne demekdir? Meger biz avtomatıq ki, isteyende işe salıb, istemeyende de dayandırsınlar? Gece her şey gözel olur, mehebbet aşıb-daşır, sabah açılan kimi...
Ravik üzüne baxan kimi sesini kesdi.
– Bilirdim, bele olacaq,–Ravik astadan dillendi.–Bilirdim ki, sen bundan istifade etmeye çalışacaqsan. Bele şeyler sene çox yaraşır. Onda bilirdin ki, axırıncı defedir, gerek, bunu elemeyeydin! Onda özün geldin ve olanlar da ona göre oldu ki, axırıncı defe idi... Yaxşı da oldu, ayrılıq gecesinde bir-birimizden doyduq ve hemin gece de xoş xatireye döndü... Ancaq sen başqa yol seçdin, alverçi kimi ondan istifade eleyib, alçaq niyyetini heyata keçirmek, birce anın içinde birce defe olan müqeddes bir şeyi

<< 1 ... 311 312 [313] 314 315 ... 402 >>