eybecer eyş-işrete çevirmek istedin. Görende ki, men yaxınlıq vermirem, bu iyrenc hiyleye el atdın ve indi deyilenleri tezeden çeynemek lazım gelir. O sözleri ki, adam bir de demeye utanır...
– Men...
– Bilirdin,–Ravik ona aman vermedi.–Yene yalan danışma! Senin onda dediklerini tekrar elemek istemirem. Men hele ele şeyleri bacarmıram! İkimiz de bilirdik... Dedin ki, bir de gelmeyeceksen...
– Gelmedim de.
Ravik diqqetle onun üzüne baxdı. Yavaş-yavaş özünü ele alırdı:
– Razıyam... Ancaq zeng eledin.
– Ona göre zeng eledim ki, qorxurdum.
– İlahi, heyasızlığın derecesine bax! Yaxşı, men teslim!
Joan gülümsemeye başladı:
– Men de, Ravik! Görmürsen, yegane meqsedim seni burada saxlamaqdır?
– Menim de yegane meqsedim getmekdir.
Joan hele de gülümseyirdi:
– Niye?
Ravike ele geldi ki, daha taqeti qalmayıb. Joan, sadece olaraq, onu başa düşmek istemirdi. Niyesini ona izah elemeye başlasa, Allah bilir, ne vaxt, harada qurtaracaqdı...
– Ona göre ki, bu iyrenc bir exlaqsızlıqdır!–nehayet, dillendi.–Sen bunu başa düşmezsen.
– Başa düşürem,–deye Joan astadan tekrar etdi.–Belke de, eledir. Ancaq niye bir hefte bundan qabaq ele idi, indi bele?
– Onda da bele idi.
Joan dinmeyib, xeyli onu süzdü, sonra:
– Meni maraqlandırmır, ne ad qoyursan, qoy,–dedi.
İndi de Ravik susurdu. Hiss edirdi ki, inandıra bilmeyecek.
– Ravik!–Joan ona yaxın geldi.–Eledir! Onda dedim ki, axırıncıdır. Dedim ki, bir de meni görmeyeceksen. Ancaq ona göre dedim ki, sen bele isteyirdin. Ele olmayaçağını bile-bile dedim... Başa düşmürsen?–deye Joan onun üzüne baxdı.
– Yox!–Ravik kobud cavab verdi.–Men birçe bunu başa düşürem, sen iki kişi ile birden yatmaq isteyirsen!
Joanın heç tükü de terpenmedi:
– Ele deyil...–nehayet, dillendi.–Ancaq, tutaq ki, lap eledir, bunun sene ne dexli?– Ravik döyüke-döyüke qaldı. – Doğrudan, bunun sene ne dexli?–Joan bir de tekrar eledi.–Men seni sevirem, bu, bes deyil?
– Yox!
– Qısqanc olma, Ravik! Sene heç yaraşmır... Evveller de olmamısan.
– Bu cür

<< 1 ... 312 313 [314] 315 316 ... 402 >>