deyil,–dedi.
– Bele de... Bu da ayrısı imiş...
– He, hamısı da onun ucbatından oldu.
Ravik konyakdan iri bir qurtum aldı:
– Bes bilmirdin ki, köhne meşuqun gelende üzdeki kişi şekillerini yığışdırmaq lazımdır? Ümumiyyetle, evi şekille doldurmaq lazım deyil. Zövqsüzlükdür...
– Üzde deyildi, özü eşeleyib tapdı. Şekil de hamıda olan şeydir. Sen bele şeyleri başa düşmezsen... Onu yalnız qadınlar biler. İstemirdim, o, bu şekli görsün.
– Ona göre de davaya düşdün. Ondan asılılığın var?
– Yox, özüm iki illiye müqavile bağlamışam.
– Bunu da o düzeldib?
– Niye düzeltmesin ki?–Joan, doğrudan da, heyretlendi.–Bunun da bir menası var?
– Yox... Ancaq ele adamlar var ki, bunu nankorluq hesab edir...
Joan çiyinlerini çekdi. Bu çiyinleri gören kimi keçmiş xatireler yene baş qaldırdı. Ne vaxtsa Joan yanında uzananda nefes aldıqca bu çiyinler asta-asta, bir qaydada qalxıb-düşürdü. Sanki, qızılı renge boyanmış semada qızılı renge çalan bir deste quş qanad çala-çala yoxa çıxdı. Doğrudanmı, bunlar uzaqda qalmışdı? Çoxmu uzaqlarda idi? Danış, sen, ey şirin xatirelerin gözegörünmeyen hesabdarı, danış! Doğrudanmı, o zeif işartılar çoxdan torpağa gömülüb? Yoxsa, bunlarmı axırıncıdır? Yox, bunu heç kim deye bilmez...
Pencereler taybatay açıq idi. Nese qara, qırçınlı parçaya oxşayan bir şey uça-uça içeri girdi, özünü ora-bura vurdu, sonra lampanın çetirine qonub, qanad çala-çala caynaqlarını ilişdirdi ve özünü onun üstüne serdi. Al-qırmızı, göy, boz renglere çalırdı ve deyerdin, gecenin ipek çetire sancılmış ordenidir.. Gördü ki, qaranlıqda yol azmış kepenekdir. Mexmer qanadları asta-asta terpenirdi ve indi onunla üzbeüz dayanmış qadın da nefes aldıqca sinesi nazik paltarının altında elece titreyirdi. Ne vaxtsa kepeneyi bir defe de bele görmüşdü. Ne vaxt? Yüz ilmi keçmişdi o vaxtdan?
Luvr muzeyi... Nike... Yox, ondan da evvel görmüşdü. Lap qedimde, toz-duman içinde itmiş qızılı rengli ulu keçmişde görüb... Onda min renge çalan daşlardan tikilmiş uca mehrabların tüstüsü erşe

<< 1 ... 314 315 [316] 317 318 ... 402 >>