qalxmışdı... Vulkanların uğultusundan qulaq tutulurdu, yer üzüne ehtirasdan, coşğunluqdan dumanlı bir perde çekilmişdi... Onda idrakın qayığı çox balaca idi, bele fırtınaya tab getire bilmezdi... Onda her yandan alov püskürürdü, ejdaha kimi ağzını açaraq, yer üzündeki bütün canlıları udurdu... Ve bir az sonra meduza zemanenin qumlu sahiline serilib qalmış, heroqlife oxşayan insan ruhlarına baxıb rişxendle gülürdü...
Kepenek terpendi, yeriye-yeriye çetirin altına girdi ve qanadlarını isti elektrik lampasına çırpmağa başladı, benövşeyi toz qalxdı... Ravik onu götürüb, pencerenin qabağına geldi, qaranlığın qoynuna atdı...
– Yene qayıdacaq!–Joan dillendi.
– Belke de, qayıtmadı...
– Her gece gelirler... Parkdan uçub gelirler. Bir gelen, bir de gelir... Keçen hefte gelenler sapsarı limon renginde idiler. İndi de beleleri...
– Eledir, bir gelen, bir de gelir. Sonra da başqaları gelir. Gah evvelkiler, gah da sonrakılar...
Niye bele danışırdı? Sanki, kimse arxasında dayanıb onun evezine danışırdı. Sanki, lap uzaqlardan, son ümid qığılcımları işaran yerden eks-seda gelirdi. Neye ümid edirdi? Bu zeif vaxtında ona deyen zerbe ne idi? Çoxdan qaysaqlanıb sağaldığını güman etdiyi yere skalpel kimi çekilen ne idi? Belke, indi inanmaq istemediyi o ümid qığılcımı, doğrudan da, hele qalmışdı, haradasa gizlenmişdi, cildini deyişib, qış yuxusuna getmişdi?
Stolun üstündeki şekli götürüb yaxından baxdı. Sifet... Kiminse sifeti... Milyonlardan birinin sifeti...
– Bununla ne vaxtdan başlamısan? – deye soruşdu.
– Bu yaxınlarda... Bir yerde işleyirik. İki-üç gündür. Eger sen «Fuke» restoranında meni...
Ravik elini yelletdi:
– Yaxşı, yaxşı, bilirem, ne deyeceksen! Eger o gece... Özün de bilirsen, ele deyil!
Joan tereddüd eledi:
– Yox...
– Bilirsen! Yalan danışma! Heqiqi hisslerin ömrü heç vaxt bele qısa olmaz!
İndi ne isteyirdi? Bunu niye dedi? Belke, yene merhemet dolu bir yalan eşitmek isteyirdi?
– Hem eledir, hem de yox... – Joan sükutu pozdu. – Men özümle bacarmıram,

<< 1 ... 315 316 [317] 318 319 ... 402 >>