sala bilmedin!
Joan evvelce duruxdu, sonra başını buladı:
– Men hamını, sen fikirleşdiyin kimi, tora sala bilmemişem. Çoxu heç yaxın gelmeyib. Ancaq hamısını unutdum getdi... Düzdür, bir az kederlendim, ancaq yene de unutdum.
– Meni de unudacaqsan.
– Yox, seninle bacarmıram... Yox, heç vaxt!
– Adam bezen inanmaq istemir ki, o, çox şeyi unuda biler. Bu hem müqeddes bir alqışdır, hem de dehşetli bir qarğış...
– Sen yene de bizim axırımızın niye bele olduğunu demedin.
– Bu, ele şeydir ki, ne qeder danışsaq da, bir-birimizi başa sala bilmeyeceyik. Danışdıqca da zibili çıxacaq. Ele şeyler var ki, onu izah elemek olmur! Eleleri de var ki, başa düşülmür. Allaha şükür ki, bizim aramızda, az da olsa, cengellik qalıb... Yaxşı, men getdim.
Joan tez ayağa durdu:
– Meni tek qoymaq isteyirsen?
– Menimle yatmaq isteyirsen? – Joan onun üzüne baxdı, dinmedi. – Güman elemirem... – Ravik elave etdi.
– Bunu niye soruşursan?
– Kefimi bir az açmaq üçün... Get yat, hava işıqlaşır. İndi yas qurmaq vaxtı deyil.
– Qalmaq istemirsen?

– Yox! Daha gelmeyeceyem de!
Joan çox sakit idi:
– Heç vaxt?
– Heç vaxt! Sen de gelmeyeceksen!
Joan asta-asta başını terpetdi, sonra şekle işare etdi:
— Buna göre?
– Yox.
– Seni başa düşe bilmirem. Ancaq biz...
– Yox! – Ravik tez onun sözünü kesdi. – O da olmaz! Deyirsen, dost olaq? Sel aparmış gül bağçasının yerinde balaca bir bostan ekek? Yox, bacarmarıq... Bize heç olmaz! Ortada adi bir fırıldaq iş olsaydı, belke de, sen deyen kimi düzelerdi... Ancaq onun da axırı yoxdur.. Mehebbeti dostluq ile lekelemek olmaz! Ayrılıq ayrılıqdır!
– Niye mehz indi?
– Düz deyirsen, gerek, çoxdan olaydı. Men İsveçreden qayıdanda... Ancaq heç kim her şeyi evvelceden bilmir. Bezen de özü bilmek istemir. Onda... – Ravik nedense sözünü axıra çatdırmadı.
– Onda ne?– Joan onun kesmişdi, sanki, neyise başa düşmemişdi ve mütleq başa düşmek isteyirdi. Rengi saralmışdı, gözleri parıldayırdı.
– Bizi bu güne qoyan ne oldu, Ravik? – deye pıçıldadı.
Joanın

<< 1 ... 317 318 [319] 320 321 ... 402 >>