saçları arxasındakı alaqaranlıq dehliz, sanki, yol idi ve bu şaxtadan bütün vedler eriyib yox olurdu. Bu şaxta neçe-neçe neslin göz yaşı, neçe-neçe teze yaranan ümid şebnemi ile sulanmışdı…
– Mehebbet… – dedi.
– Mehebbet?
– Mehebbet… Ele ona göre de her şey bitdi!
Qapını arxasınca çekdi. Bu da lift. Düymeni basdı. Ancaq onun sürüne-sürüne gelmesini gözlemedi, qorxdu ki, Joan dalınca geler. Yürüye-yürüye pillekenleri düşdü. Yuxarıdan ses gelmediyine çox teeccüblendi. İki mertebe düşenden sonra dayandı, etrafı dinşedi. Ses-semir yox idi. Heç kim de gelmirdi…

Taksi hele de evin qabağında gözleyirdi. Ravik onu büsbütün unutmuşdu. Sürücü başını bulayıb bic-bic güldü.
– Ne qeder veresiyem? – Ravik soruşdu.
– On yeddi frank yarım.
Ravik pulu verdi.
– Qayıtmırsınız? – Sürücü teeccüblendi.
– Qayıdıram. Ancaq piyada gedeceyem.
– Çox uzaq olar, müsyö.
– Bilirem.
– Onda meni nahaq yere gözletdiniz, heç neden de on bir frank ziyana düşdünüz.
– Eybi yoxdur.
Sürücü üst dodağına yapışıb saralmış siqaret kötüyünü yandırmaq istedi:
– Deyesen, orada qalmağınıza deyer, – dedi.
– Hele bir az da artıq…
Xiyabanlar seherin ayazında büzüşmüşdü. Hava isinse de, seher soyuğu duyulurdu. Yasemenlerin, oturacaqların üstüne bozumtul toz qonmuşdu… Bu skamyalardan birinin üstünde üzüne «Pari suar» qezeti sermiş kişi yatmışdı– Ravik o yağışlı gecede oturduğu skamya idi. Dayanıb, yatan kişiye baxdı. O nefes aldıqca qezet asta-asta terpenirdi, sanki canlı idi, ya da deyerdin, pervanedir, indice semaya qalxıb, özündeki xeberleri dünyaya yayacaq. Yağlı herflerle yazılmış iri başlıq, sanki, asta-asta nefes alırdı: Hitler beyanat verib ki, Polşada Qdansk keçidinden başqa erazi iddiasında deyil. Bir az aşağıda ise paltar ütüleyen qadın elindeki isti ütü ile kişini öldürür. Yazının altındakı şekilden bayırlıq paltar geymiş endamlı bir qadın baxırdı. Onunla beraber yanındakı şekil de yellenirdi: Çemberlen bele hesab edir ki, sülhü qorumaq olar! Şekildeki çetir tutmuş tipik bank memuru

<< 1 ... 318 319 [320] 321 322 ... 402 >>