sıyırıb atım?! Az qala büsbütün unudulmuş bir keçmişin bu cür melodramı indi menemi qalıb? Zülmetle dolu orta esrlerin dehşetli mexanizminin ehemiyyetsiz bir hissesi, Merkezi Avropa üzerinde tutulmuş güneşin zerreciyi olan, kiminse elinde alete çevrilmiş bir yaramazı öldürmek menemi qalıb?!»
Doğrudan da, ne işine qalmışdı? Bir fahişe onu dalda yere çağırdı. Qaranlıqda yaxasını açdı. Paltar ele tikilmişdi ki, kemerin açılmasına bend idi, o deqiqe xalat kimi aralandı, çılpaq bedeni göründü. Uzun corabları da, sinesi de, göz çuxurları da qapqara idi ve bu qaralıqdan gözleri de seçilmirdi. Qırışmış, lalıxlamış derisi qaranlıqda fosfor kimi işıldayırdı...
Fahişelerin hesabına dolanan bir eyyaş da, damağında siqaret, ağaca söykenib gözlerini ona zillemişdi. Terevez daşıyan bir neçe furqon gelib keçdi. Derisinin altından gerilmiş ezeleleri görünen atlar başlarını terpede-terpede, ağır-ağır gedirdiler... Cürbecür göyertilerin, yaşıl yarpaqlar içinde daşa dönmüş beyinlere oxşayan gül kelemlerin keskin qoxusu küçeye yayıldı. Qıpqırmızı pomidor, lobya, soğan, gilas, kereviz dolu sebetler...
Doğrudan da, ne işine qalmışdı? Biri çox, biri az – ne ferqi? Haake kimi ve yaxud ondan da beter yüz minlerle yaramazın biri çox olsun, ya az... Biri az... Qefleten dayandı. Mesele ele bunda idi! Birden-bire tamam ayıldı. Mesele ele bunda idi! Haake kimiler de ona göre bele qol-qanad açmışdılar ki, çox adam yorulmuşdu, mübarizeni atmışdı ve deyirdi: «Mene ne dexli?!» Mesele ele bunda idi! Biri azalardı... Beli, biri azalardı ve bu bir terefden heç ne idise, diger terefden de her şey idi! Her şey! Yavaş-yavaş cibinden siqaret çıxardı, telesmeden yandırdı. Ve birden kibritin sapsarı alovu, divarları çat-çat olmuş mağaraya benzeyen ovcunu işıqlandıranda bildi ki, heç ne onu Haakeni öldürmekden çekindire bilmeyecek! Ve birden, qeribe de olsa, başa düşdü ki, her şey ele bunun başında imiş! Yox, bu, tekce şexsi intiqam hissi deyildi, ondan çox-çox o yana keçirdi... Ona ele geldi ki, bu işi

<< 1 ... 322 323 [324] 325 326 ... 402 >>