elemese, dehşetli bir cinayet töretmiş olacaq, elini qoynuna qoyub otursa, dünya nese itirecek. Eyni zamanda da deqiq bilirdi ki, bunların heç biri olmayacaq, ancaq buna baxmayaraq, haradasa lap uzaqlarda, mentiqin, heqiqetin ünü yetmeyen bir nöqtede bütün varlığı ile hiss edirdi ki, mütleq elemelidir! Sanki, bundan gizli-gizli dalğalar yaranacaq ve axırda tufan qopacaq! Bilirdi ki, Haake zülm ocağının kiçik bir memurudur, ele böyük adam deyil... Ancaq birden-bire onu da bildi ki, mütleq, mütleq öldürmek lazımdır...
Ovcundakı mağarada alov söndü, o, kibrit çöpünü tulladı. Dan sökülürdü ve ele bil, ağacların başına gümüşü tor çekilmişdi. Yenice oyanmış serçelerin cikkiltisi alemi başına götürmüşdü. Ravik teeccüble etrafına boylandı. Daxilinde nese baş vermişdi. Üreyinde qurduğu qapalı mehkeme öz hökmünü vermişdi! Hele heç vaxt ağacları, evlerin sarı rengli divarlarını, lap yanındakı bomboz demir hasarı, mavi dumana bürünmüş küçeni bele aydın görmemişdi... Hiss eledi ki, bunları heç vaxt unutmayacaq. Ve ele hemin andaca bildi ki, Haakeni, doğrudan da, öldürecek ve bu, onun şexsi işi deyil, çox şey demekdir! Başlanğıcdır...
Yolu «Oziris»in qapısından düşdü. İçeriden sendeleye-sendeleye bir neçe serxoş çıxdı. Hamısının da gözü şüşe kimi parıldayırdı, yanaqları qıpqırmızı olmuşdu. Taksi yox idi. Serxoşlar bir az gözleyenden sonra söye-söye, lengerlene-lengerlene, ses-küyle uzaqlaşdılar. Almanca danışırdılar...
Ravik mehmanxanaya qayıtmaq isteyirdi, ancaq indi fikrini deyişdi. Yadına düşdü ki, Rolanda son vaxtlar alman turistlerinin «Oziris»e tez-tez geldiklerini demişdi. İçeri girdi.
Rolanda yene qara rengli daye paltarında, barın piştaxtasına söykenib, soyuq nezerlerle zala baxırdı. Pianolanın gur sesi Misir üslubunda naxışlanmış divarlara deyib geri qayıdırdı...
– Rolanda!
O, geri döndü:
– Ravik! Çoxdan görünmürdün. Yaxşı ki, geldin, – dedi.
– Ne olub?
İndi Rolanda ile yanaşı dayanıb, zalı nezerden keçirirdi. Müşteri az idi. Adda-budda oturub mürgü

<< 1 ... 323 324 [325] 326 327 ... 402 >>