buradan keçirdim, ona göre girdim. Seher tezden teşrihim var.
Rolanda diqqetle ona baxdı:
– Sen tamam ayıqsan, – dedi. – Qız isteyirsen?
– Xeyr.
Rolanda işare ile iki qıza ele divanda otura-otura yuxuya getmiş kişini gösterdi. Qızlardan bir neçesi zalın ortasında iki sıra düzülmüş balaca ketillerde oturmuş, qalanı ise kefde idi. Dehlizdeki şüşe kimi daş döşemenin üstünde uşaqlar qışda buzun üstünde sürüşen kimi sürüşürdüler. Biri çömelir, ikisi onun elinden tutub uzun dehlizle o baş-bu başa çekirdi. Saçları yellenir, döşleri atılıb-düşür, çılpaq çiyinleri işıldayırdı. Eyinlerindeki birce qarış ipek heç neyi gizlede bilmirdi. Qızlar lezzetden qışqırışırdı, «Oziris» de birden-bire günahsız meleklerin yığışdığı cennete dönmüşdü...
– Yaydır, – Rolanda izahat verdi, – onlara seher-seher bir az serbestlik vermek lazımdır... – Sonra Ravikin üzüne baxdı: – Cüme axşamı madam menim şerefime ziyafet verir. Gelersen?
– Cüme axşamı?
– Beli.
«Cüme axşamı? – Ravik üreyinden keçirdi. – Yeddi günden sonra... Yeddi gün... Yeddi il kimi çekecek...–Cüme axşamı her şey bitmiş olacaq! Cüme axşamı... Kim bilir, o vaxta kimi neler olacaq...»
– Elbette! – dedi. – Harada?
– Burada. Saat altıda.
– Yaxşı, mütleq gelerem. Gecen xeyre qalsın, Rolanda.
– Xeyre qarşı, Ravik.

Her şey retragtoru qoyanda baş verdi. Qefleten üzüne keskin, isti bir dalğa vurdu. Bir anlığa ne edeceyini bilmedi. Qıpqırmızı açıq yara, bağırsaqların arasına qoyduğu isti, yaş tenziflerden qalxan seyrek buxar, sıxılmış nazik damarlardan sızan qan... Birden Ejeninin sualedici baxışlarını, cerrahiyye lampalarının bumbuz işığında Veberin iri sifetinin qırışlarını, saqqalındakı tükleri gördü, özünü ele alıb, sakitce işine davam etdi.
Yaranı tikirdi. Tiken yalnız elleri idi... Yaranın ağzı yumuldu. Hiss etdi ki, ter bedeninden sel kimi axır...
– Tikişi axıra çatdırmaq istemirsiniz? – deye Veberden soruşdu.
– İsteyirem. Ne olub?
– Heç ne... Yaman istidir... Yuxudan doymamışam...
Ejeninin teeccüblü

<< 1 ... 325 326 [327] 328 329 ... 402 >>