baxışlarını Veber de gördü.
– Bele şeyler olur, Ejeni, – dedi. – Hetta mömin adamların da başına gelir.
Qefleten otaq başına fırlandı. Dehşetli bir yorğunluq hiss eledi. Veber tikiş qoyur, Ravik de qeyri-ixtiyari ona kömek edirdi. Dili şişib ağzına sığmırdı. Damağı pambıq kimi olmuşdu. Ağır-ağır nefes alırdı... «Laleler...–ele bil, bu sözleri kimse ona deyirdi, – Flandriya çöllerindeki laleler... Qıpqırmızı qızaran yarılmış qarın boşluğu... heyatın bu açıq-saçıq sirri bıçaq tutan elinin altındadır... Eli bir balaca titredi, vessalam, dövre qapanacaq, ölüm yavaş-yavaş ona teref sürünecek... Yox, daha teşrih eleye bilmerem, – deye üreyinden keçirdi. – O işi görüb qurtarandan sonra...»
Veber yaraya yod çekib dedi:
– Qurtardı.
Ejeni xestenin ayaqlarını düzeltdi, xerek sessiz-semirsiz otaqdan çıxdı.
– Siqaret verim? – Veber soruşdu.
– Xeyr, getmeliyem, işim var. Menlik heç ne qalmadı ki?
– Xeyr. – Veber teeccüble onun üzüne baxdı.– Hara telesirsiniz? Belke, sodalı «Vermut», ya da serin bir şey içesiniz?
– Heç ne istemirem, getmek lazımdır. Bele gec olduğunu bilmirdim. Helelik, Veber.
Telesik xestexanadan çıxdı. Taksi lazım idi. Tez bir taksi tapmaq! Gördü ki, bir «Sitroen» gelir, tez onu saxlatdı.
– «Prins de Qall» mehmanxanasına! Celd olun!
«Gerek, Vebere deyem ki, bu bir neçe günü mensiz keçinsin, – deye üreyinden keçirdi. – Bu cür yaramaz! Teşrihin şirin yerinde yadıma düşse ki, Haake indi zeng vurur, huşum başımdan çıxar!»
Taksinin pulunu verib, mehmanxanaya girdi. Liftin gelib çıxması ebediyyet qeder uzun çekdi... Enli dehlizden keçib otağın qapısını açdı. Bu da telefon! Desteyi ele qaldırdı ki, ele bil, ondan daş asılmışdı.
– Danışan fon Horndur, mene zeng eleyen olub?
– Birce deqiqe, müsyö!
Ravik gözledi. Nehayet, telefonçu qızın sesi eşidildi:
– Xeyr, heç kes zeng elemeyib.
– Teşekkür edirem.

Morozov günortadan sonra geldi.
– Çörek yemisen? – deye ondan soruşdu.
– Yox, seni gözleyirem, burada yeyerik.
– Sefehlikdir, diqqeti celb eleyer.

<< 1 ... 326 327 [328] 329 330 ... 402 >>