Helelik…
Veberin qebul otağı ağzına kimi qedimi, qızıl haşiyeli, kövrek mebelle dolu idi. Yazı stolunun üzerinden evi ile bağının şekli asılmışdı. Divarın yanında enli, müasir debli divan-taxt qoyulmuşdu. Geceler burada qalmalı olanda Veber onun üstünde yatırdı. Xestexana onunku idi.
– Ne içeceksiniz Ravik? Konyak, yoxsa «Dübene»?
– Olsa, qehve içerdim.
– Elbette, var. – Veber elektrik qehvedanı yazı stolunun üstüne qoyub, çengeleni taxdı. Sonra Ravike teref döndü: – Günortadan sonra menim evezime «Oziris»e gede bilersiniz?
– Sözsüz.
– Çetin olmaz ki?
– Zerre qeder… Onsuz da boşam.
– Lap yaxşı, bir de durub oraya getmerem. Evezinde bir az bağda işleyerem. Faşondan xahiş ederdim, ancaq mezuniyyetdedir.
– Nahaq yere! Hemişe men getmemişem?
– Eledir, ancaq…
– İndi «ancaq» yoxdur. Xüsusile menim kimisi üçün…
– Beli, lap axmaqlıqdır! Bele qızıl elleri olan adamın işlemeye ixtiyarı yoxdur, onun-bunun evezine cerrahlıq eleyir, üze çıxa bilmir!
– Lazım deyil, Veber. Bu, köhne söhbetdir. Almaniyadan qaçan bütün hekimlerin veziyyeti beledir.
– Her halda, çox gülüncdür. Siz Düranın evezine en çetin teşrihleri eleyirsiniz, o da ad qazanır.
– Özü elemekdense, bu, yaxşıdır.
– Gerek, men de danışmayam. Axı, menim evezime de eleyirsiniz. Ancaq men qadın hekimiyem, cerrah deyilem.
Qehvedan fışıldamağa başladı. Veber onu söndürdü, şkafdan iki fincan götürüb qehve süzdü.
– Birce şeyi başa düşmürem, Ravik, – dedi, – siz bu miskin «İnternasional»da ne tapmısınız ki, oradan çıxa bilmirsiniz? Niye Bulon meşesi terefdeki teze evlerden birinde menzil tutmursunuz? Haradan olsa, bir-iki ucuz mebel tapa bilersiniz. Heç olmasa bilersiniz, neyinizse var.
– Beli, bilerdim, neyim var…
– Bes onda niye elemirsiniz?
Ravik qehveden bir qurtum içdi. Çox acı ve tünd idi.
– Veber, – dedi, – siz zemanemizin xesteliyine en yaxşı misalsınız. «Aydın düşünmek» xesteliyini deyirem. Hem teessüflenirsiniz ki, men açıq işleye bilmirem, hem de soruşursunuz, niye ev tutmuram.
– Bunların

<< 1 ... 32 33 [34] 35 36 ... 402 >>