saat dörd idi. Çox gözlemeli olmuşdu. Ancaq birden-bire her şey menasını itirmişdi. Çox güman ki, Haake o tesadüfi görüşü çoxdan unutmuşdu. Belke de, ondan sonra heç Parise gelmemişdi. Onların işi indi çox olardı...
Morozov «Şehrizad»ın qabağında dayanmışdı. Ravik maşını bir tin uzaqda saxlayıb, piyada geri qayıtdı. Morozov onu uzaqdan gördü.
– Xeber göndermişdim, aldın?
– Yox, Boris, ne olub ki?
– Beşce deqiqe bundan evvel zeng elemişdim. İçeride bir deste adam oturub, biri sen deyene oxşayır.
– Harada oturublar?
– Orkestrin yanında. Tekce hemin stolda dörd nefer oturub. Qapıdan da görersen.
– Oldu.
– Qapının yanındakı balaca stol arxasında otur, sene saxlatmışam.
– Yaxşı yaxşı, Boris...
Ravik qapının ağzında dayandı. Zal qaranlıq idi. Reqs meydançası projektorların işığına qerq olmuşdu. Gümüşu paltar geymiş müğenni meydançanın ortasında dayanmışdı. İşıq o qeder gur idi ki, reqs meydançasından başqa heç neyi seçmek olmurdu. Ravik diqqetle orkestrin yanındakı stola baxdı, ancaq heç ne seçe bilmedi. Projektorun titreyen dümağ işığı onun qabağını kesmişdi...
Qapının yanındakı stol arxasında oturdu. Xidmetçi bir qrafin araq getirdi. Orkestr, sanki, inildeyirdi. Hezin musiqi dalğaları ele asta-asta yayılırdı ki, ele bil, ilbiz sürünürdü: «J attendrai… j attendrai» (23).
Müğenni qız baş eydi, alqış sedaları qopdu. Ravik başını bir az da ireli uzatdı. İşıqvuranların sönmesini gözleyirdi. Müğenni qız orkestre teref döndü. Qaraçı başını terpedib, skripkanı çenesine söykedi. Simbalın boğuq ruladası eşidildi. Teze mahnı başladı:
La chapelle au elai de la lune (24)
Ravik gözlerini yumdu. Daha döze bilmirdi, sebri tükenmişdi. Mahnı qurtarmamış dikeldi. İşıqvuranlar söndü, stolların altındakı lampalar yandı. Projektorun işığına çox baxdığı üçün evvelce qaranlıq kölgelerden başqa heç ne seçe bilmedi. Gözlerini yumub, tezeden açdı. Stolu o deqiqe tapdı.
Yavaş-yavaş geri söykendi. Kişilerden heç biri Haake deyildi. Xeyli belece oturdu. Qefleten dehşetli bir

<< 1 ... 331 332 [333] 334 335 ... 402 >>