yorğunluq hiss eledi. Hetta gözleri de yorulmuşdu. Zaldakı şeyler gah birden, gah da dalğa-dalğa üstüne gelirdi. Musiqi, tez-tez enib-qalxan sesler, zaldakı boğuq uğultu mehmanxanadakı sükutdan ve yeni bir meyusluqdan sonra onun beynini dumanlandırdı. Sanki, cürbecür, rengareng yuxular görürdü, ağır düşüncelere dalmış, gözlemekden yorulmuş beyin hüceyreleri şirin bir hipnozla uyuyurdu…
Haradasa lap uzaqlarda, tutqun bir işıq lekesinde reqs edenlerin arasında Joanı gördü. Başı az qalırdı oynadığı kişinin çiynine deysin. Bu, Ravike heç tesir elemedi. «Heç kes sene bir vaxtlar sevdiyin adam kimi yadlaşa bilmez, – deye yorğun-yorğun üreyinden keçirdi. – Çetini adamın xeyal dünyası ile onu bağlayan sehirli sap qırılana kimidir. Qırılandan sonra, belke de, hemin sapın ucları getdikce sönen ulduz kimi közere-közere gah sene, gah da ona teref yellensin, ancaq xeyri yoxdur, o közerti de onu alovlandırmır, çünki ürekler arasındakı körpü uçub…» Başını divanın söykeneceyine qoydu. «Derin-derin uçurumların üstünden salınmış qıl körpü… Dumanlı şehvet hisslerini cilalayan şirin sözler… Deniz üzerinde biten çayır çiçekleri… Dermek isteyirsen, elin boşa çıxır, sulara qerq olursan…»
Dikeldi. Yuxu aparmamış buradan çıxmaq lazım idi. İşare ile xidmetini çağırdı:
– Ne veresiyem?
– Heç ne.
– Nece yeni?
– Heç ne içmemisiniz.
– Ah, düz deyirsiniz… – Ona çaypulu verib çıxdı.
– O deyil? – Morozov bayırda soruşdu.
– Yox.
Morozov peşman-peşman onun üzüne baxdı.
– Daha besdir! – Ravik sükutu pozdu. – Qoy cehennem olsun, gülünc işdir, uşaq oyunudur… Beş gündür gözleyirem. Özü deyirdi ki, Parisde iki-üç gün qalır. O hesabla getmiş olar. Belke de, heç gelmeyib… Yata bilmirem. İndi «Prins de Qall»a gedirem. Çamadanımı götürüb, otağı tehvil vereceyem.
– Yaxşı, onda sabah günorta orada görüşerik.
– Harada?
– «Prins de Qall» mehmanxanasında.
Ravik onun üzüne baxdı:
– He, düz deyirsen... Men yene boş-boş danışıram... Belke de, doğru sözümdür... Ne bilim...
– Sabah axşama kimi

<< 1 ... 332 333 [334] 335 336 ... 402 >>